Βρισκόμαστε στην Ελληνική κοινωνία που ο καθένας γνωρίζει σχεδόν τα πάντα! Καθοδηγούμε και ας μην γνωρίζουμε, τα παιδιά μας θέλουμε να διακρίνονται και να ακολουθούν τα δικά μας θέλω. Σίγουρα ο στόχος μας δεν θα μπορούσε να είναι να βλάψουμε, άλλα να βάλουμε το παιδί μας στον σωστό δρόμο που εμείς νομίζουμε ότι τον ξέρουμε. Κάπου εδώ το ζήτημα ποδόσφαιρο-παιδί μπαίνει για τα καλά στην ζωή μας, το παιδί μας έχει ανάγκη από ¨οξυγόνο¨!
Τα όνειρα τα κάνουμε από μικρά παιδιά, τα όνειρα γεννιούνται μέσα από την ψυχή μας, τα όνειρα είναι για τον καθέναν μας μία ξεχωριστή και προσωπική στιγμή! Όλοι εμείς οι άνθρωποι δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί που μπορεί να επηρεαστεί με το οτιδήποτε και από τον οποιοδήποτε. Προσοχή, το να θες να πραγματοποιείς όνειρα δικά σου είναι ευχής έργων, αν όμως προσπαθήσεις να κάνεις ¨πράξη¨ τα όνειρα των άλλων για σένα είσαι ¨χαμένος¨!
Κάνοντας στροφή στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στον ποδοσφαιρικό τομέα διαπιστώνω πως η παιδεία στον χώρο αυτόν έχει πολλές ανοικτές ¨πληγές¨…¨πληγές¨ που δυστυχώς στην χώρα μας τις βλέπουμε αλλά τις προσπερνάμε αδιάφοροι.
Τα παιδιά ¨πονάνε¨, θέλουν τον χώρο τους και εμείς δεν τους τον δίνουμε…οι πατεράδες ¨σκοτώνουν¨ την προσωπικότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πιτσιρίκι. Τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνοντας ασχολούνται με τον αθλητισμό, η κοινωνία προβάλει άλλοτε σωστά το κομμάτι της άθλησης και άλλοτε λανθασμένα.
Το σίγουρο είναι πως ένας ¨μπόμπιρας¨ θέλει να περνάει καλά και να ευχαριστιέται το παιχνίδι. Ως εδώ όλα καλά, ώσπου έρχεται η μέρα που ο Πατέρας αρχίζει και εισβάλει στον ¨χώρο¨ του παιδιού του. Αναπτύσετε μία σχέση ¨αντρική¨ μεταξύ τους και ως μη γνώστης καθοδηγεί τον γιο του!
Οι Ακαδημίες στην χώρας μας δίνουν το δικαίωμα για μη σωστή μόρφωση του αντικειμένου προς τα παιδιά, αλλά αντιθέτως προετοιμάζουν ανθρώπους έτοιμους για ¨πόλεμο¨.
Οι περισσότεροι προπονητές δεν είναι αρκετά καταρτισμένοι για να μπορέσουν να διδάξουν τον όρο ¨μπάλα¨, με αποτέλεσμα να ψαχνόμαστε στην συνέχεια και να λέμε τι ¨φταίει¨…
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης αναλογεί στην ανικανότητα του πατέρα να μορφώσει σωστά το παιδί του, ώστε να μην εντάσσεται στο σύνολο όπως θα έπρεπε να ενταχθεί. Η φανατική κοινωνία εμποδίζει και δυσκολεύει το έργο των ακαδημιών. Μάθημα νούμερο ένα είναι πως ο ανταγωνισμός δημιουργεί μίσος, θολώνει έναν ¨πιτσιρικά¨ και ¨σκοτώνει¨ το σύνολο που ονομάζουμε ΟΜΑΔΑ!
Όταν καταφέρουμε να βγάλουμε την λέξη ανταγωνισμός από το μυαλό των παιδιών και την αντικαταστήσουμε με τον συναγωνισμό, τότε παράλληλα έχουμε κερδίσει ένα δεμένο σύνολο και μια πραγματική ομάδα!
Πατέρα σε παρακαλώ μην επεμβαίνεις...
Παθιασμένοι πατεράδες προσπαθούν να προετοιμάσουν το ποδοσφαιριστή-γιο δείχνοντας του να καταλάβει πως πρέπει να τους δείξει τις τρομερές ικανότητές του. ΟΧΙ Έλληνα πατέρα, μην το κάνεις αυτό, μη του δίνεις οδηγίες για κάτι που δεν γνωρίζεις… καταστρέφεις δεν δημιουργείς!
Στον αθλητισμό όπως και στην καθημερινότητά μας μεγάλο ρόλο παίζει η ψυχολογία. Εκτός ότι οι προπονητές στις μικρές ηλικίες πρέπει να είναι καταρτισμένοι και γνώστες του αθλήματος, πρέπει επίσης να μπορούν να διαχειρίζονται κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά και να είναι εκπαιδευμένοι στον ψυχολογικό τομέα…επιτέλους ας απομακρύνουμε τους νέους από την επιπόλαιη σκέψη του καλύτερου και του παντογνώστη.
Ταλέντο υπάρχει, εμείς οι ίδιοι δεν το εκμεταλλευόμαστε, η παιδεία είναι μείζον ζήτημα και θα πρέπει κάποια στιγμή να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση!
Χρήστος Γκίνης για το Sports-Academies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου