Αυτά είναι τα λόγια ενός παιδιού πριν μπει στο γήπεδο για έναν αγώνα ποδοσφαίρου… Ο λόγος; Είδε τη στολή που φοράει η άλλη ομάδα…Είχε το σήμα μιας μεγάλης ακαδημίας… Με τί ψυχολογία θα μπει αυτό το παιδί να παίξει αφού ήδη έχει “αποφασίσει” ότι θα χάσουν;
Πόσες φορές την έχω ακούσει αυτή τη φράση από παιδιά και άλλες πόσες είπα στον εαυτό μου να σταματήσω (δυστυχώς ακόμα δεν το έχω κάνει και το μετανιώνω…) και να τους εξηγήσω ότι :
“Αυτά τα παιδιά που στη φανέλα τους έχουν το σήμα μιας μεγάλης ακαδημίας δεν είναι…”μπαμπούλες”! Είναι παιδιά -στην ίδια ηλικία με σας- που παίζουν το ίδιο ποδόσφαιρο με σας και αν βρισκόσασταν εκτός γηπέδου, χωρίς στολές, δε θα περνούσε ποτέ από το μυαλό σας αυτή η σκέψη, ότι δε μπορείτε να τους νικήσετε.
Όλοι είστε καλοί παίχτες και το ξέρετε. Όλοι ανήκετε σε κάποια ομάδα και κάνετε το καλύτερο για αυτήν. Η προσπάθεια όλων μετράει. Δε παίζει κανένα ρόλο το σήμα στη φανέλα. Όλοι αγαπάτε το ποδόσφαιρο και αυτό είναι το σημαντικό.
Πρέπει να μπαίνετε στο γήπεδο με χαρά και με ανεβασμένο ηθικό. Όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν. Όλοι οι παίχτες, στη διάρκεια του αγώνα, βοηθάνε τον άλλον -συμπαίκτη ή αντίπαλο- να σηκωθεί -αν πέσει ή χτυπήσει- και όλοι στο τέλος δίνουν τα χέρια. Για αυτό μην “επηρεάζεστε” από τη φανέλα του αντιπάλου. Όλοι, πατώντας το γρασίδι, δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό. Όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Και εξάλλου -στις μικρές ηλικίες- δε θα έπρεπε να παίζει μεγάλο ρόλο η νίκη ή η ήττα αλλά η χαρά του παιχνιδιού!
Να μπαίνετε στο γήπεδο πάντα με χαμόγελο και να βγαίνετε πάντα με χαμόγελο!” Και πραγματικά, την επόμενη φορά που θα ακούσω να βγαίνουν από το στόμα ενός παιδιού τέτοια λόγια, δε θα το προσπεράσω, θα σταματήσω και θα του μιλήσω…
