Οι γυναίκες που βλέπουν ποδόσφαιρο είναι υπεργαμάτες!

Είναι Κυριακή κι εσύ θες να πας να παίξεις «Στοίχημα», ν' αράξεις στην τηλεόραση και να δεις όλα τα ματσάκια της ημέρας. Κι έχεις το μωράκι πάνω απ’ το κεφάλι σου, που δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να δεις και το Λεβαδειακός-Πλατανιάς στις 3, και όλα τα αγγλικά ματς που ξεκινάνε στις 5, και το ντέρμπι στις 7, τα ιταλικά των 9 αλλά φυσικά και τα τελευταία ισπανικά ματς που ξεκινάνε στις 11, έτσι για σβήσιμο.

Το μωράκι όμως θέλει έξοδο. Θέλει προσοχή, φροντίδα και προδέρμ. Δεν μπορεί να καταλάβει και δε θέλει ν' αντιληφθεί πόσο σημαντική για σένα είναι όλη αυτή η τελετουργία. Και θα σε νευριάσει. Θα σου σπάσει τα νεύρα. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να σου αποσπάσει την προσοχή. Θα σου προσφέρει μέχρι και σεξ για να σ' υποτάξει αλλά όχι, λεβέντη μου. Ν' αντισταθείς. Δε θα πετάξουμε τα πιστεύω μας στα σκουπίδια για έναν απρόσμενο γύρο σεξ στις 4 το μεσημέρι, την ώρα που συνήθως δηλαδή εμείς παρακαλάμε γι' αυτό κι εκείνη απλά κλείνει τα μάτια και κοιμάται του καλού καιρού.

Κατέληξα, λοιπόν, στο εξής συμπέρασμα. Οι γυναίκες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο είναι υπεργαμάτες. Και θα εξηγηθώ. Εσύ κάποια πράγματα τα 'χεις δεδομένα. Ας πούμε, η Κυριακή είναι μέρα ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ποτά, σινεμά και χαζομάρες. Τρίτη και Τετάρτη έχει Champions League και την Πέμπτη Europa League, οπότε για τις ώρες από τις 21:45 ως και τις 23:30 είμαστε πιασμένοι. Μη μας μιλάτε, μη μας λαλάτε, δεν καταλαβαίνουμε Χριστό, τα μυαλά μας κι όλες μας οι αισθήσεις είναι αλλού.

Είναι εκνευριστικό να προσπαθείτε να μας αποσπάσετε την προσοχή αυτά τα πανέμορφα δίωρα που θέλουμε ν' ασχοληθούμε με τη στρογγυλή μας θεά και με τίποτ' άλλο. Δε θέλουμε ν' ακούσουμε τι αγοράσατε, ούτε τα προβλήματά σας, ούτε τις ανησυχίες σας. Μπορούμε κι είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε συνεχώς κι αδιαλείπτως, αλλά αυτές τις δύο ώρες σεβαστείτε την αγάπη μας αυτή για το ποδόσφαιρο.

Τη γυναίκα που θα κάτσει μαζί μου να δει αγώνα θα την αγαπήσω δυο φορές. Τη γυναίκα που θα φωνάζουμε μαζί για κάθε γκολ της ομαδάρας μου μπορεί και να την παντρευτώ. Άντε, έστω αυτήν που θα κάτσει μαζί μου στον καναπέ και θα ουρλιάζει για να βάλει γκολ η κάθε άγνωστη αντίπαλη ομάδα, μόνο και μόνο για να μου μπει στο μάτι και να με πειράξει, αλλά θα κάτσει εκεί και θα τ' ανεχτεί αυτό το 90λεπτο, γιατί σέβεται αυτό που αγαπώ. Γιατί θέλει να 'ρθει πιο κοντά στο δικό μου κόσμο.

Αν έχεις την τύχη να 'χεις κοπέλα που ξέρει και τι είναι το οφσάιντ, πέρνα της τα δεσμά του γάμου και καλούς απογόνους. Τέτοιες γυναίκες είναι σπάνιες κι είναι αριστουργήματα. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ θα ψοφούσα να μπορώ να μιλάω με τη γυναίκα μου για το 3-5-2 του Γκουαρντιόλα. Να παίρνω αθλητική εφημερίδα και να τη διαβάζουμε αγκαλιά. Να φοράει τη φανέλα της ομάδας μου και τίποτ' άλλο από κάτω. Χαμός, ταραχή και πανικός.

Γενικότερα και να μην είναι δική σου γυναίκα, αλλά μια γνωστή, μια φίλη, είναι κόσμημα για μια παρέα να 'χει μια τέτοια γυναίκα. Είναι δυσεύρετες, είναι σπάνιες κι είναι πολύ περίεργο κι όμορφο να συναναστρέφεσαι γυναίκες που μπορείς να τους πεις «σήμερα δε μιλιέμαι, άσε με, χάσαμε 3-0» και να σε καταλαβαίνουν, ν' αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και το πόσο σημαντικό είναι για μας να νικάει η ομάδα μας.

Είναι υπεργαμάτες οι γυναίκες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Έρχονται ένα βήμα πιο κοντά μας κι αντιλαμβάνονται καλύτερα τι κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας. Το ποδόσφαιρο για μας δεν είναι ένα χόμπι, αλλά τρόπος ζωής. Μεγαλώσαμε μ' αυτό, γαλουχηθήκαμε με τις αξίες του. Μπορεί ν' αλλάξεις αμάξι, σπίτι, γυναίκα, αλλά ομάδα δε θ' αλλάξεις ποτέ. Κάτι λέει αυτό.

Αθλητισμός ή πρωταθλητισμός;

Αθλητισμός ή πρωταθλητισμός; Απλή προπόνηση για τη χαρά που δίνει η ενασχόληση με τον αθλητισμό και για τα αναρίθμητα οφέλη του στην υγεία μας ή εντατική σκληρή προπόνηση με στόχο την πρωτιά; Πόσοι γονείς από εμάς που έχουμε παιδί αθλητή δεν έχουμε βρεθεί κατά καιρούς αντιμέτωποι με αυτό το δίλημμα;
Αν το παιδί σας είναι νήπιο, το συγκεκριμένο δίλημμα δεν είναι της παρούσης. Εσείς το μόνο που θα πρέπει να κάνετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, είναι να πάτε μαζί να παρακολουθήσετε ένα άθλημα που βρίσκει ενδιαφέρον. Μην το περιορίσετε σε αθλήματα που θεωρούνται κλασικά όπως ποδόσφαιρο και μπάσκετ, δώστε του και άλλες επιλογές. Πηγαίνετε το σε μαθήματα τένις, ξιφομαχίας, ιστιοπλοΐας, σκι, πολεμικών τεχνών ή ότι άλλο φανταστείτε. Ακόμα καλύτερα, μυήστε το παιδί σας σε ένα άθλημα με το οποίο ασχολείστε και εσείς. Με αυτό τον τρόπο θα λειτουργήσετε ως θετικό πρότυπο και σίγουρα το παιδί σας θα καταλήξει σε 1 ή ακόμα και 2 δραστηριότητες που βρίσκει ενδιαφέρουσες.
Σε αυτή την ηλικία το παιδί κάνει την πρώτη του γνωριμία με τον αθλητισμό, μυείται στη μαγεία του. Σημασία δεν έχουν τόσο οι κανόνες του παιχνιδιού και το σκορ, όσο το να αγαπήσει την άθληση. Να δει πόσο υπέροχο είναι να τρέχεις, να πιάνεις την μπάλα, να σκοράρεις. Να βουτάς μέσα στην πισίνα και να γλιστράς στο νερό κάνοντας απλωτές. Να καταλάβει από μόνο του το λόγο για τον οποίο τόσοι αθλητές αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στον αθλητισμό.
Μέσα από το παιχνίδι το παιδί κάνει φίλους, διασκεδάζει, μαθαίνει να πειθαρχεί και ταυτόχρονα ωφελεί την υγεία του μειώνοντας σημαντικά τις πιθανότητες παχυσαρκίας. Αποκτά πολύ σημαντικές δεξιότητες και θέτει τις βάσεις για έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Τώρα το αν θα ασχοληθεί στο μέλλον πιο σοβαρά με τον αθλητισμό, είναι ένα άλλο θέμα.
Όταν το παιδί είναι μικρό, καλό είναι να μην “επενδύει” υπερβολικά σε ένα μόνο άθλημα. Η έναρξη συστηματικής προπόνησης από τόσο νεαρή ηλικία ελλοχεύει κινδύνους. Το παιδί δεν έχει την ωριμότητα και τα ψυχικά αποθέματα για κάτι τέτοιο. Δεν έχει μάθει να αναπτύσσει μέσα του άμυνες και αντιστάσεις προκειμένου να μην το καταβάλλει η ήττα. Πολλές φορές δεν αντέχει τις ατελείωτες ώρες προπόνησης κατά τη διάρκεια των οποίων προσπαθεί να τελειοποιήσει την τεχνική του εστιάζοντας στην λεπτομέρεια. Δεν αντέχει να μην έχει χρόνο να δει τους φίλους του. Η υπερβολική πίεση που υφίσταται μπορεί να το κάνει να τα παρατήσει. Και αυτό είναι ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο στην περίπτωση των παιδιών που ξεκινούν εντατική προπόνηση από πολύ νωρίς.
Το θέμα της πίεσης είναι κομβικό για να αγαπήσει το παιδί τον αθλητισμό και για να μην τα παρατήσει. Την πίεση που περιγράφεται παραπάνω και απορρέει από την προσπάθεια για διεκδίκηση της πρώτης θέσης, εμείς ως γονείς δεν μπορούμε να την ελέγξουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην βάλουμε το παιδί από τόσο νωρίς, από τα 5 του, στο κυνήγι της πρωτιάς. Ωστόσο, την πίεση που μπορούμε να ελέγξουμε είναι αυτή που ασκούμε στο παιδί εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές άθελά μας.
Φέρτε στο μυαλό σας ένα απλό καθημερινό παράδειγμα. Το παιδί έρχεται στο σπίτι ύστερα από ένα δύσκολο αγώνα. Τα πρώτο πράγμα που το ρωτάτε είναι αν νίκησε. Και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, για ποιο λόγο είναι τόσο κακό αυτό; Ρωτώντας το αν νίκησε, του περνάτε έμμεσα το μήνυμα ότι αυτό που μετράει είναι η νίκη και όχι η προσπάθεια. Το παιδί επειδή σας αγαπάει και θέλει να σας ευχαριστήσει προσπαθεί διαρκώς να νικάει. Αλλά όταν δε συμβαίνει αυτό, γιατί είναι πολύ λογικό να μην μπορεί να νικάει πάντα, απογοητεύεται και προτιμάει να σταματήσει τελείως το άθλημα, παρά να χάσει. Και κάπως έτσι, η “καριέρα” του στον αθλητισμό λήγει άδοξα.
Κάποτε, μια κορυφαία Αμερικανίδα τενίστρια, η Billie – Jean King ρωτήθηκε αν ένιωθε τυχερή που εκείνη και ο αδερφός της, επαγγελματίας παίκτης στο μπέιζμπολ, είχαν κληρονομήσει από τους γονείς τους καλά γονίδια. Η King απάντησε ότι όντως ένιωθε πολύ τυχερή για τους γονείς της, για άλλο λόγο όμως. Ένιωθε τυχερή επειδή οι γονείς της ήταν πάντα δίπλα τους, τους υποστήριζαν, αλλά πότε δεν τους ρωτούσαν εάν είχαν νικήσει. Το μόνο που τους ρωτούσαν είναι αν έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους και αν ήταν ευχαριστημένοι οι ίδιοι με τον εαυτό τους».
Ίσως η Billie – Jean King δεν έγινε τυχαία αυτό που έγινε. Ίσως αν οι γονείς της δεν έδιναν τόση έμφαση στην προσπάθεια, αν δεν της έδειχναν ότι την αγαπούν άνευ όρων, χωρίς να τους ενδιαφέρει η νίκη, ίσως να ήταν διαφορετική η εξέλιξή της στον αθλητισμό. Δείξτε στο παιδί με τον τρόπο σας ότι θα το αγαπάτε είτε νικήσει, είτε όχι, είτε επιλέξει όταν μεγαλώσει το δύσκολο δρόμο του πρωταθλητισμού, είτε όχι. Δώστε του τα κατάλληλα ερεθίσματα, κάντε το να αγαπήσει ουσιαστικά τον αθλητισμό, δώστε του την κατάλληλη συναισθηματική και υλική υποστήριξη και αφήστε το μόνο του να πετάξει. Το παιδί σας είναι ικανό για τα πάντα, αρκεί βέβαια να έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Χριστίνα-Αλθαία Μενάγια

«ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!»

14 στα 15, από την αλάνα κατευθείαν στο γήπεδο. 1979! Ακαδημίες και Υποδομές, άγνωστες λέξεις. Αμούστακα παιδαρέλια, τρέχαμε στις αλάνες, βάζαμε 2 πέτρες για τέρμα, χωριζόμασταν κι΄άρχιζε η μάχη!

Γειτονιές με γειτονιές ή τουρνουά μεταξύ ανεξάρτητων ομάδων, όπου μας ¨ανακάλυπταν¨ οι παράγοντες των Ερασιτεχνικών Σωματείων.

Χόρτο ? ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα! Πλαστικό ? τι είναι αυτό?  Χώμα και … πάλι χώμα!

Απίστευτα χρόνια, που δυστυχώς έφυγαν και δεν ξαναγυρνούν. Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα και δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν οι συμβουλές από ανθρώπους που ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ το ποδόσφαιρο και ήταν εκείνοι, που έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια, στο ¨χτίσιμο¨ της Αθλητικής προσωπικότητας, πολλών μετέπειτα, μεγάλων Ποδοσφαιρικών Αστέρων!

Ο προπονητής τότε, σ΄έπιανε από το λαρύγγι, όταν δεν καταλάβαινες την επιθετική ή την αμυντική τακτική και ίδρωνε καθημερινά για να σε κάνει συνεχώς καλύτερο και στο καληνύχτα, ερχόταν και σου έλεγε : ¨δουλειά μικρέ, δουλειά και νωρίς σήμερα για ύπνο, μη τυχόν και σε πετύχω το βράδυ πουθενά! Αύριο παίζουμε!¨ και ¨πρόσεχε τι θα φας και τι ώρα θα φας!¨

Ποιος διατροφολόγος και ποια εργομετρικά! Άγνωστες λέξεις! 11 το βράδυ τηλέφωνο ή επίσκεψη στο σπίτι, ο φόβος για ξενύχτι λογικότατος αφού τα βράδια  τότε, είχαμε απίστευτες και απεριόριστες επιλογές, για πραγματικό … γλέντι!

Προσωπικά στα 24 χρόνια που έπαιξα ποδόσφαιρο, ζήτημα είναι να ξενύχτησα πριν τον αγώνα, 6-7, αλλά … επεισοδιακές βραδιές!

Μεγάλος πρόλογος, για ένα θέμα αρκετά σημαντικό –για μένα- δηλ. το τι κάνουν , τι τρώνε, πως συμπεριφέρνονται και τι ώρα τελικά κοιμούνται τα παιδιά, την ΠΑΡΑΜΟΝΗ ενός ΑΓΩΝΑ!

Σε όλες τις Ακαδημίες θέλω να πιστεύω, ότι τουλάχιστον μια ή δύο φορές το χρόνο, γίνεται η απαραίτητη ενημέρωση, τόσο για τη διατροφή όσο και για την Αθλητική συμπεριφορά του παιδιού.

Τα πάντα στην καθημερινότητά μας, περιστρέφονται γύρω από τις ανησυχίες για την υγεία και το μέλλον τους. Δυστυχώς ως γονείς, έχουμε ελαττώσει τα ΟΧΙ και τα ΜΗ, είτε γιατί λυπόμαστε να τα βλέπουμε ¨εγκλωβισμένα¨ ανάμεσα σε 4 τοίχους, είτε γιατί … έχουν αλλάξει οι εποχές.

Στο δια ταύτα λοιπόν!

Οι κατά τόπους Ενώσεις, ορίζουν τους αγώνες των παιδιών, κυρίως πρωινά του Σαββάτου και λιγότερο απογεύματα ή Κυριακές. Όπως και να΄χει όμως, όποτε και να παίζουν, το θέμα είναι, η συμπεριφορά του παιδιού, καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ του αγώνα, αλλά κυρίως … της ΝΥΧΤΑΣ!

Βέβαια αν περιμένουμε ως γονείς, από μόνα τους να προσέξουν, τι θα φάνε, τι θα πιούνε, αν θα τρέξουν, αν θα παίξουν ή τι ώρα θα κοιμηθούν … ζήτω που καήκαμε!

Να διευκρινίσω εδώ, ότι αναφέρομαι κυρίως στις ηλικίες των παίδων και των εφήβων, δηλ. 13 ως 17 χρ. γιατί υποτίθεται ότι μέχρι τα 12 μπορούμε να ελέγξουμε, τα … μικρά διαόλια!

Δυστυχώς η ¨χαζομάρα¨ που επιδεικνύουν πολλές φορές οι 17άρηδες, συμβαδίζει με την ¨εξυπνάδα¨ κάποιων 14άρηδων, οι οποίοι μέσω π.χ. του fαcebook, προσπαθούν να μεγαλώσουν πιο γρήγορα από την ηλικία τους!

Δεν είναι λίγες οι φορές που νεαροί 16άρηδες, έρχονται 1 ώρα πριν τον αγώνα, κουτσαίνοντας λέγοντας μου : ¨ κόουτς, χτύπησα με το σκέιτ!¨ ή  με το ποδήλατο! Κάποιος άλλος, είχε το θάρρος ή την παιδική ανωριμότητα να μου πει ότι Παρασκευή απόγευμα, παραμονή αγώνα, έπαιξε 5χ5, έφυγε ιδρωμένος για βόλτα, με αποτέλεσμα φυσικά το βράδυ να έχει και 39 πυρετό!

Βέβαια οι ¨χαζές¨ αυτές συμπεριφορές και οι τραυματισμοί, μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή, αλλά δυστυχώς συμβαίνουν όταν ΔΕΝ τους θέλεις, με αποτέλεσμα και η συμμετοχή του παιδιού να είναι αδύνατη, αλλά και η ομάδα να αποσυντονίζεται.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως,  είναι αυτό το καταραμένο βράδυ της παραμονής του αγώνα. Ευτυχώς ήρθε ο χειμώνας, οι ευλογημένες βροχούλες και το τσουχτερό κρύο και οι … ¨γαμπροί¨ ψιλομαζεύονται!

Σίγουρα στο σπίτι, όλοι θα αντιμετωπίζετε το μεγάλο πρόβλημα, με το διαβολεμένο ¨εθισμό¨ του παιδιού με το διαδύκτιο, όμως σχεδόν όλοι, έχουμε αποδεχθεί την εκτεταμένη χρήση του από τα παιδιά. Καλό θα ήταν αυτή η χρήση, τουλάχιστον το βράδυ της  παραμονής του αγώνα, να είναι ελεγχόμενη και να υπάρχει ένα όριο π.χ. μέχρι της 10.00 και φυσικά να μην υπάρχει εφησυχασμός από τη μεριά μας, ότι πέσαμε εμείς για ύπνο και είμαστε ήσυχοι ότι και το παιδί έκλεισε τον υπολογιστή. Είναι αρκετές οι περιπτώσεις που οι γονείς , είναι στο … τρίτο όνειρο και ο ¨γάτος¨ ξύπνησε και μπήκε στο fb, σχεδόν μέχρι πρωίας!

Ως γνωστόν, ζούμε στη Γη της Επαγγελίας, (όπου Γη Επαγγελίας = ΕΛΛΑΔΑ), και μέχρι περίπου τα μέσα του Νοέμβρη, αν θυμάστε φορούσαμε ακόμη κοντομάνικα.  Ο υπέροχος ήλιος μας, γεμίζει τα παιδιά με ζωή και ενέργεια, την οποία συσσωρεύουν όλη την εβδομάδα και την εκτονώνουν το βράδυ της παραμονής του αγώνα!

Ο 14άρης, ως αχόρταγος νεανίσκος, δεν ικανοποιείται με όσες ώρες ίντερνετ του διαθέσεις, αλλά ούτε και με όσες ώρες εξόδου του χαρίσεις, ότι και να του προσφέρεις, θα ζητάει κι΄ άλλα !

Δεν έχουν την ωριμότητα ακόμα σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά, να κατανοήσουν ότι ο οργανισμός, όσο δυνατός και να είναι, χρειάζεται κι΄αυτός κάποιες ώρες ανάπαυσης και μάλιστα όταν την άλλη μέρα το πρωί στον αγώνα, θα χρειαστεί να καταναλώσουν αρκετές δυνάμεις.

Ο ώριμος και ενημερωμένος 14-15άρης, είναι έτοιμος να κάνει ¨θυσίες¨ προκειμένου να πετύχει κάποιους από τους ποδοσφαιρικούς  στόχους που έχει θέσει! Προσέχει τη διατροφή, τον ύπνο και τη συμπεριφορά του. Φυσικά θα βγει, θα παίξει, θα τρέξει και θα ¨γκομενίσει¨, αλλά γνωρίζει καλά και σε τι βαθμό θα το κάνει, ώστε την άλλη μέρα στον αγώνα, να μην εκτεθεί!

Δεν είναι λίγα τα παιδιά που προσπαθούν και καταφέρνουν να συνδυάζουν τα παραπάνω, εξίσου καλά και με άλλα ενδιαφέροντα χόμπι, όπως και με εξαιρετικά καλούς βαθμούς στο σχολείο!

Βεβαίως οι συνομήλικοι ¨μάγκες¨ αυτών των παιδιών, τα χαρακτηρίζουν ¨φύτουλες¨, μη κατανοώντας βέβαια σ΄αυτήν την ηλικία, ότι ο χρόνος, είναι αυτός που τελικά θα δείξει, που θα καταλήξει ο ¨μάγκας¨ και που ο ¨φύτουλας¨!

O 15άχρονος λοιπόν, παρασυρόμενος μάγκας, την παραμονή του αγώνα, παρά τις όποιες συμβουλές από γονιό και προπονητή, θα κάνει του κεφαλιού του, θα ξυπνήσει όταν θέλει, θα φάει όταν θέλει κι΄ότι θέλει και από αντίδραση θα πάει όπου θέλει και θα γυρίσει και 1 ή 2 ώρες αργότερα, γιατί … έτσι θέλει!

Κάποια παιδιά με ρωτούν: γιατί ρε κουτς να μην ξενυχτήσω, θα είμαι μια χαρά αύριο θα δεις! Δυστυχώς τα παιδιά ΔΕΝ μπορούν να καταλάβουν, ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά και αυτή είναι η εξής: ηκαταπόνηση του οργανισμού, από ένα ¨χαζό¨ ξενύχτι πριν από τον αγώνα, ΔΕΝ θα μας δείξει τα αποτελέσματα της στον αγώνα, αλλά την ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ!

Άποψη μου, σε αντίθεση με άλλους προπονητές, αλλά και γονείς, είναι ότι η κούραση ΔΕΝ θα ¨βγει¨ στο παιχνίδι, διότι τα παιδιά προσπαθώντας να κρύψουν το ¨παραβατικό ξενύχτι¨, στον αγώνα θα τα δώσουν όλα, όπου τις περισσότερες φορές, μπορεί να είναι και από τους διακριθέντες! Από το τέλος του αγώνα όμως και μετά, αρχίζει η ¨τιμωρία¨!

Προσωπικά, ΔΕΝ γουστάρω να χάνω, ΟΥΤΕ στο ¨φιδάκι¨, αλλά αυτό που με απασχολεί περισσότερο από μια νίκη ή μια ήττα σε αυτές τις ηλικίες, είναι η ομαλή οργανική αποκατάσταση του παιδιού, μετά τον αγώνα, ώστε να είναι έτοιμος ο οργανισμός του, να δεχθεί την εβδομαδιαία προπονητική καταπόνηση, η οποία και θα τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει, στις δυσκολίες του επόμενου αγώνα.

Εάν λοιπόν το παιδί έχει ¨χαζοξενυχτίσει¨ την παραμονή και την άλλη μέρα στον αγώνα δώσει το 100%, τότε το σώμα του το ίδιο θα τον τιμωρήσει, πιθανότατα με μια θλάση ή ένα ¨τραβηγματάκι¨, χάνοντας έτσι κάποιες προπονήσεις, οι οποίες θα του ¨φρενάρουν¨ την φυσική του κατάσταση και πιθανόν να του στερήσουν και τη συμμετοχή, στον επόμενο αγώνα!

Η πλειοψηφία των ¨μικρών επαναστατών¨, δυστυχώς, αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν και εδώ χρειάζεται η συνεργασία, γονιού – προπονητή, για να βρεθεί ο σωστός τρόπος προσέγγισης του παιδιού.

Στον 17 – 18άρη, είναι σχεδόν αδύνατον ο γονιός να επιβάλει πλέον την οποιαδήποτε συμβουλή του, κυρίως για το τι θα κάνει την παραμονή ενός αγώνα!

Ο μόνος που μπορεί να τον επηρεάσει θετικά, είναι ο προπονητής του, πράγμα επίσης δύσκολο, διότι ο προπονητής  πρέπει να έχει την  ικανότητα, να μεταφέρει με ειλικρίνεια στο παιδί, ότι ΠΙΣΤΕΥΕΙ σε αυτό και στις ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ του, όποιες κι΄αν είναι αυτές!

Τότε το παιδί θα προβληματιστεί, θα καταλάβει και θα ανταποκριθεί ανάλογα.

Επίσης ένα εξίσου σοβαρό, αλλά συγχρόνως και φυσιολογικό θέμα, είναι ότι ο 14άρης, μπορεί πριν τον αγώνα να παίζει ακόμα με το …κινητό του, ο 17άρης όμως, μπορεί να ¨παίζει¨ και να ¨καλοπερνάει¨ με την κοπελίτσα του, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει στον αυριανό αγώνα και εδώ, η … επιστήμη, σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Ποιος μπορεί να βάλει ¨φρένο¨, στις ορμές του παιδιού αυτής της ηλικίας ? από τη μια παρακαλάμε να γίνει άντρας και απ΄την άλλη θα του πούμε ΜΗ ?

Αφού δεν μπορεί η … Ελενίτσα να βγει βόλτα Δευτέρα ή Τετάρτη, έχει διαβάσματα, φροντιστήρια, μπαλέτα … και μπορεί μόνο Παρασκευή και Σάββατο, που τυχαίνει να είναι και παραμονή του αγώνα, τι να κάνει τώρα ο … Γιωργάκης ? να βάλει γκολ στο ¨κενό¨ τέρμα της Ελενίτσας, ή να φυλάξει το γκολάκι για τον αντίπαλο ?

Δύσκολα ερωτήματα, στα οποία θα σας δώσω την απάντηση, με μια χαριτωμένη, αληθινή, προσωπική μου ιστορία, ελπίζοντας να μην διαβάσει αυτό το άρθρο η … γυναίκα μου!

Βρισκόμαστε περίπου στο 1984, ήμουν δεν ήμουν 19 χρονών και όσο καψούρης ήμουν με την μπάλα, άλλο τόσο ήμουν και με την ¨γκομενίτσα¨ μου και μετέπειτα σύζυγό μου!

Η ομάδα μου τότε, κυνηγούσε το πρωτάθλημα, εγώ ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση, σκόραρα τακτικά, αρκετά προσεκτικός στις βραδινές μου εξόδους, κυρίως την παραμονή του αγώνα, όπου αν έβγαινα με το ¨μωρό¨ μου, (βάζω και ¨σάλια¨, γιατί μπορεί να το διαβάσει!), έπινα ένα χυμό πορτοκάλι, βολτούλα χέρι – χέρι, 3 – 4 φιλάκια, έλα και κανα χαδάκι και στις 10.30 … καληνύχτα!

Ένα Σάββατο λοιπόν, πριν από εντός έδρας ντέρμπι, τα 3-4 φιλάκια, έγιναν 54 και σε συνδυασμό με άλλα … 104 χαδάκια, ξέφυγε ο … Τακούλης, κι΄έπεσε με τα μούτρα στο … κοκό! Δεν έπαψα όμως με το ωράριο να είμαι τυπικός και στις 11 ακριβώς, έπεσα για ύπνο! Απλά έπεσα τρισευτυχισμένος!

Την άλλη μέρα, Κυριακή μεσημέρι, πάμε για το ντέρμπι. Για να μη σας τα πολυλογώ, κερδίσαμε 3 – 1, με εξαιρετική εμφάνιση και χατ-τρικ δικό μου! Μόλις τελείωσε το παιχνίδι και μες την τρελή χαρά, με βουτάειο μεγαλοχρηματοδότης της ομάδας μας, ο κ. Σωτήρης κι΄αρχίζει: ¨παιχταρά μου! Τους γ….. μόνος σου, εργαλείο μου πες μου τι θες! Ότι θες πες μου! Τακούλη μου, αγορίνα μου! Τι τους έκανες σήμερα ?¨ μες τη χαρά μου κι΄εγώ, του ξεφουρνίζω ότι: ¨τους έκανα, … ότι έκανα χτες το βράδι στο ¨μωρό¨ μου!¨

Κόκαλο για δεύτερα ο κυρ Σωτήρης, κόκαλο και ο τακούλης! Οπότε, γυρίζει και μου λέει: ¨δεν πειράζει τακούλη μου, δεν πειράζει, 3 γκολ έβαλες χτες και 3 σήμερα!¨ Και δώστου γελάκια! Ώπα λέω το σώσαμε! Φτάνει η Τρίτη για προπόνηση κι΄ένιωθα λίγο ¨σφιγμένους¨ τους προσαγωγούς, λούφα την Τρίτη, προσεκτικά την Τετάρτη και την Πέμπτη, λίγο καλύτερα την Παρασκευή κι΄έτοιμος την Κυριακή, εκτός έδρας με τον προτελευταίο!

Έλα όμως, που  Σάββατο βράδι, βγήκα με το ¨μωρό¨ κι΄επειδή είμαι και λίγο προληπτικός, ξανάπεσα με τα μούτρα στο … κοκό! Αλλά … το ωράριο-ωράριο … 11 η ώρα … νάνι! Τυπικόοοοοος!

Ξυπνάω λοιπόν την Κυριακή, φεύγουμε για το γήπεδο, 0 – 2 το σκορ και τα 2 γκολ ο …τακούλης!Τρελαίνεται ο κυρ-σωτήρης κι΄αρχίζει πάλι τα: ¨τάκαρε μου και τα παιχταρά μου!¨ και μόλις ηρεμεί, μου πετάει πονηρά … ¨ είχαμε τίποτα … καλό χτες βράδι ? ¨ Εεεε … ναι κάτι είχαμε κυρ Σωτήρη μου, του λέω, να χαλάσει το γούρι? Και δώστου ξανά γέλια και χαρές!

Ξεκούραση τώρα Τακούλη, μου λέει, γιατί την Κυριακή είναι όλο το πρωτάθλημα! Την ερχόμενη Κυριακή, παίζαμε με τον πρώτο στην έδρα μας, ο οποίος ήταν έναν πόντο μπροστά και με νίκη, θα πέρναμε εμείς κεφάλι και με 2 πόντους διαφορά.

Ξυπνάω λοιπόν τη Δευτέρα, σφιγμένοι ξανά οι προσαγωγοί, πως θα το πω πάλι? Την Τρίτη στην προπόνηση τα ίδια, με μούτρα ο κοουτς, άρχιζε να με στραβοκοιτάζει, αλλά και τι να κάνει? 5 γκολ σε 2 παιχνίδια! Δεν μπορούσε να με αφήσει κι΄έξω!

Κι΄εγώ απ΄την άλλη, τα είχα με το ¨κατωκέφαλό¨ μου και τις … ορέξεις του, που ήταν η αιτία για τους προσαγωγούς και τα ¨μούτρα¨ του προπονητή! περνάνε οι μέρες λοιπόν, με θεραπείες και χαλαρή προπόνηση, όπου στην τελευταία της Παρασκευής, ευτυχώς ένιωθα αρκετά έτοιμος για το ντέρμπι της Κυριακής!

Ενδιάμεσα όμως, υπήρχε το Σάββατο!

Προσπάθησα να φανώ δυνατός και να αντισταθώ, στον πειρασμό του βραδινού … κοκό και … τα κατάφερα! Βγήκα νωρίς το απόγευμα για μια πορτοκαλάδα με τα φιλαράκια, στις 8 επιστροφή στο σπίτι, τηλ. Στο ¨μωρό¨, εξηγήσεις ότι το αυριανό παιχνίδι είναι ιδιαίτερο και πρέπει να ξεκουραστώ και να προετοιμαστώ κατάλληλα, στου κουφού την πόρτα! ευτυχώς η μουρμούρα της, μου ζάλισε λίγο το … κεφάλι και έπεσα νωρίς για ύπνο.

Φρέσκος – φρέσκος λοιπόν το πρωί, σηκώνομαι για το γήπεδο, 1500 άτομα, ένταση, πίεση και ψυχολογία στα ύψη! Με πλησιάζει ο κυρ-Σωτήρης, μου κλείνει το μάτι και μου λέει: ¨έτοιμος τάκαρε? Όλα καλά? ¨ και συνεχίζει με ¨… ¨νόημα¨:¨ ξεκουράστηκες χτες?¨ ναι! Ναι! του΄λεγα εγώ, που να σκεφτώ μέσα στην πίεση, τι ενοούσε!

Αρχίζει το ματς, προηγούμαστε 1-0 από νωρίς (όχι εγώ) και όλα φαινόντουσαν να πηγαίνουν καλά, ΟΛΑ εκτός από εμένα! Σε ένα άνοιγμα στο 20ο λεπτό, άρχισαν να με σφίγγουν και οι 2 προσαγωγοί, από εγωισμό δεν έβγαινα με τίποτα και προτιμούσα να παίζω και να τρέχω σαν χεσμένος, παρά να βγω και να παίξει ένας συμπαίκτης μου, που θα ήταν σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση από εμένα!

Στο 70' μας ισοφάρισαν και έτσι έληξε και το παιχνίδι. Στο τέλος στα αποδυτήρια, μέσα στην απογοήτευση, τριγύριζε ανάμεσά μας, κατακόκκινος και αρκετά εκνευρισμένος ο κυρ-Σωτήρης, όταν κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει : ¨ γιατί ρε τακούλη σήμερα? Γιατί?¨ ¨δεν ξέρω τι να πω κυρ- σωτήρη μου!¨, του λέω,  ¨τι έκανες εχτές?¨ μου λέει, ¨δεν έκανα απολύτως τίποτα!¨ του λέω, ¨ξάπλωσα από τις 8, για να΄μαι ξεκούραστος σήμερα!¨ Ε Γ Γ Ε Φ Α Λ Ι Κ Ο   ο κυρ-Σωτήρης! γούρλωσε τα μάτια και μου φώναξε : ¨ Ρε Τάκη …! Πόσο … μαλάκας είσαι ???¨ Σ΄αυτό το παιχνίδι βρήκες να βάλεις μυαλό ???

Κόκαλο ο … τακούλης !!! και τα συμπεράσματα , δικά σας!

*Του Τάκη Γιαννόπουλου

Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού

Tρείς νεαροί της ακαδημίας μας σε Camp προεπιλογής ταλέντων ΠΑΕ ΠΑΟΚ στη Στερεά Ελλάδα

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 25/09/2016 Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Camp προεπιλογής ταλέντων  στη Στερεά Ελλάδα ΣΤΟ ΕΝΩΣΙΑΚΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΟ ΦΡΑΝΤΖΗ.
ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ Ο ΒΑΓΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ(ηλικίες 2007),ΧΑΝΤΖΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ(2006) ΚΑΙ ΒΑΓΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ(2004)
ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΠΟΚΟΜΙΣΑΝ ΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΑΛΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ!!!

Επιλέγω Ακαδημία ή διαλέγω προπονητή;

Γράφει ο Γιάννης Ζαρώτης MSc-PhD, Ψυχολόγος - Αθλητικός Ψυχολόγος

Η άσκηση των παιδιών, σε οποιαδήποτε μορφή της, βοηθά με τον καλύτερο τρόπο την ανάπτυξη τους είτε σωματικά είτε ψυχολογικά και πνευματικά. Συμβάλλει στην σωματική τους υγεία, διασφαλίζει ως ένα βαθμό της ενεργητικότητα/δραστηριότητά τους, καλλιεργεί στοιχεία της μετέπειτα προσωπικότητάς τους, εκπαιδεύει και κοινωνικοποιεί τους νεαρούς «αθλητές», δημιουργεί τις βάσεις για την ψυχική τους ισορροπία.

Ο αθλητισμός, ο οποίος αποτελεί οργανωμένη μορφή άσκησης σε οποιοδήποτε άθλημα, διαθέτει τα «εχέγγυα» για την αποκόμιση των παραπάνω ωφελειών. Η απόφαση των γονέων για την εισαγωγή του παιδιού στον αθλητισμό δημιουργεί ερωτήματα και αναζητήσεις για το ποιο σύλλογο θα χρειαστεί να επιλέξουν και με ποια κριτήρια.

Οι έρευνες δείχνουν ότι τα βασικά κριτήρια για την επιλογή συλλόγου από τους γονείς αποτελούν η απόσταση από το σπίτι διαμονής, η ώρα διεξαγωγής των προπονήσεων, το κόστος της μηνιαίας συνδρομής και η «εικόνα» που έχουν διαμορφώσει από τις πληροφορίες τους για τον εκάστοτε αθλητικό σύλλογο.

Από την άλλη πλευρά εμφανίζονται οι ανάγκες των παιδιών-αθλητών για παιχνίδι, διασκέδαση, ψυχαγωγία, απόκτηση φίλων, ομαλή και σταδιακή είσοδο στο περιβάλλον του αθλητισμού, ως επιπλέον στοιχεία που χρειάζεται να ληφθούν υπόψη για την επιλογή αθλήματος και συλλόγου.

Ανταποκρινόμενοι σε όσα οι έρευνες υποστηρίζουν ότι μπορεί να προσφέρει το αθλητικό περιβάλλον και στις επιθυμίες των παιδιών, φαίνεται να είναι απαραίτητο να «ελεγχθεί» από τους γονείς το περιβάλλον προπόνησης του συλλόγου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Καταρχάς ποιος είναι ο προπονητής με τον οποίο θα συνεργάζεται το παιδί, με ποιες επιδιώξεις και στόχους, σε ποια μορφή συμπεριφοράς, με ποιόν τρόπο επικοινωνίας. Ο προπονητής είναι δυνατό να καθορίσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό την παραμονή ή όχι του παιδιού στον αθλητισμό, το αν θα διασκεδάζει ή θα πιέζεται, το αν θα διαμορφώσει υγιείς συμπεριφορές ή θα εσωτερικεύει απόψεις και στάσεις ανασταλτικές για την περαιτέρω ψυχο-πνευματική του ανάπτυξη.

Οι γονείς, στα πρώτα στάδια εισαγωγής των παιδιών στον αθλητισμό, καλούνται να αναζητήσουν προπονητές οι οποίοι θα προσφέρουν τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζονται τα παιδιά, την ανάλογη συμπεριφορά για τη βίωση ευχάριστων συναισθημάτων, «εξασφαλίζοντας» σε ένα βαθμό την ανάπτυξη κινήτρων και την παραμονή των παιδιών στο αθλητικό περιβάλλον. Θα αναζητήσουν προπονητές με ήπια και θετική συμπεριφορά, έχοντες διάθεση για επικοινωνία και κυρίως την ενεργητικότητα που διαθέτουν και τα παιδιά για να μπορούν να τα «ακολουθήσουν».

Ο εκάστοτε σύλλογος διαθέτει μια φιλοσοφία για τον αθλητισμό, η οποία «αντανακλάται» σχεδόν εξ΄ολοκλήρου στους προπονητές του, αυτοί εξάλλου είναι και οι «αποδίδοντες» τη φιλοσοφία του.

Η διασφάλιση των στοιχείων που προσφέρει ο αθλητισμός είναι το ζητούμενο, το κόστος για τα οφέλη μπορεί να είναι 15 λεπτά παραπάνω δρόμος ή και αναδιαμόρφωση του οικογενειακού προγράμματος με βάση τις προπονήσεις του παιδιού.

Ίσως εν τέλει η απάντηση στο ερώτημα να συνοψίζεται στο: «Αν θέλεις να επιλέξεις σύλλογο, διάλεξε τον κατάλληλο προπονητή!»

Ξεκινάω προπόνηση…

(Μια μικρή και πολύ χρήσιμη ιστορία)

Σήμερα ξεκινάω προπόνηση, είναι η πρώτη μέρα που θα πάω για προπόνηση μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.
Το όνομά μου είναι Αντώνης και πρέπει να σας ομολογήσω πως έχω αρκετό άγχος. Δεν ξέρω αν θα βρω όλους τους παλιούς μου φίλους. Μακάρι να μην άλλαζα τμήμα. Φέτος ο μπαμπάς λέει πως θα είμαι στα προ Junior. Θα είναι σίγουρα πιο δύσκολα, τους έβλεπα πέρυσι που κάνανε προπόνηση στο διπλανό γηπεδάκι και τους θαύμαζα, κάνανε ασκήσεις με τις μπάλες λες και ήταν σε μεγάλη ομάδα. Εγώ δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω!
Όλοι στο σπίτι με φωνάζουν Μέσσι, όταν έρχεται ο θείος μου από την Αθήνα, μου φέρνει κάθε φορά τη καινούρια μπλούζα του Μέσσι με το νούμερο 10. Το σιχαίνομαι το 10, θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω τερματοφύλακας όμως ο μπαμπάς δεν με αφήνει. Λέει πως επειδή σουτάρω με το αριστερό πόδι, είναι κρίμα να χαραμιστώ… και γιατί θα χαραμιστώ αν παίζω τέρμα;

Δεν μπορώ να καταλάβω τους μεγάλους! Πάντως εγώ, όταν παίζω με τα παιδιά στη γειτονιά, μπαίνω συνέχεια τερματοφύλακας και προσέχω μη με δει κανένας.
Θα ήθελα πολύ να γίνω σαν και τον μπαμπά μου. Μου είχε πει πως όταν ήταν μικρός, όλοι τον βάζανε τέρμα επειδή δεν ήξερε καλή μπάλα.

Χθες το πρωί, βγήκαμε όλοι μαζί να αγοράσουμε τα αθλητικά για τη νέα σεζόν. Μαζί μας ήταν και η μαμά με τον μικρό μου αδερφό τον Αργύρη.
Μπήκαμε στο μαγαζί όλοι μαζί αλλά πρώτος ήταν ο μπαμπάς. Πήγε κατευθείαν στα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Λέει σε ένα κύριο που μας κοιτούσε από την αρχή με μισό μάτι, μήπως και κάνουμε καμία ζημιά, πως θέλει να δει τα καινούρια παπούτσια του Μέσσι… Πάλι αυτός ανάμεσά μας… ΜΕΣΣΙ… ΜΕΣΣΙ… ΜΕΣΣΙ…! Όλα Μέσσι.
Ξέρω πως ήταν πολύ ακριβά γιατί είδα τη μαμά να του μιλάει και να του δείχνει το πορτοφόλι της!
Άκουσα τον μπαμπά να της λέει «… εγώ θα του πάρω τα καλύτερα, δεν θέλω να του λείψει τίποτα».
Και ενώ είχαν ήδη αρχίσει τον κλασικό καυγά, από την πόρτα του μαγαζιού, βλέπω τον προπονητή που είχα πέρυσι στην ομάδα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω πως ο κύριος Αναστάσης είναι σαν να ακούει πολλές φορές τη σκέψη μου. Μαγικό! Στη προπόνηση, πολλές φορές, όταν έκανα κάτι λάθος έλεγα από μέσα μου
«δεν θα τα καταφέρω ποτέ…»  και τότε άκουγα τη φωνή του να λέει «έλα, πάμε, μη στεναχωριέσαι, δεν πειράζει, θα τα καταφέρεις..»
Μαγικό!
Δεν μιλήσαμε, μάλλον είδε που οι δικοί μου τσακώνονταν, απλά με χαιρέτησε, έβαλε στη σακούλα κάτι που αγόρασε και έφυγε!

Το «μαρτύριο» με τα ψώνια ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ αφού ο μπαμπάς ήξερε ακριβώς τι να αγοράσει και έτσι φύγαμε γρήγορα.
Το μεσημέρι φάγαμε νωρίς. Ο προπονητής μας είχε πει πως θα πρέπει να τρώμε 2 – 3 ώρες πριν τη προπόνηση για να προλάβω να χωνέψω.
Αμέσως μετά έπρεπε να ετοιμάσω τον νέο μου αθλητικό σάκο. Ο κύριος Αναστάσης μας είχε πει πως θα πρέπει να είμαστε συνεπείς και πειθαρχημένοι.
Θα πρέπει να ετοιμάζουμε τον σάκο μας και να ξέρουμε ακριβώς τι έχει μέσα όπως κάνουμε και με τη τσάντα του σχολείου. Ο νέος μου σάκος είναι δίπατος, είχε δηλαδή από κάτω ξεχωριστή θήκη για τα παπούτσια μου. Δεν επιτρέπεται μας είπανε να πηγαίνουμε με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια στη προπόνηση αλλά να τα φοράμε στα αποδυτήρια. Μέσα στο σάκο θα έπρεπε να βάλω αρκετά πράγματα. Μας είχαν δώσει μία ολόκληρη λίστα την προηγούμενη χρονιά. Ελπίζω να μην άλλαξε φέτος.

Η λίστα έγραφε:
1. Φανέλα (μετά την προπόνηση πρέπει να βγάζουμε τη βρεγμένη φανέλα και να φοράμε μια στεγνή και καθαρή).
2. Σετ προπόνησης (φανέλα, παντελονάκι, κάλτσες).
3. Παγούρι νερού (να έχετε πάντα νερό μαζί σας στην προπόνηση).
4. Επικαλαμίδες/Shin guards (ένας σωστός ποδοσφαιριστής δεν ξεχνά να φορέσει ποτέ τις επικαλαμίδες γιατί αυτές τον προστατεύουν από τραυματισμό).
5. Δεύτερο ζευγάρι κάλτσες και παπούτσια γυμναστικής (είναι καλό μετά την προπόνηση να αλλάζεις κάλτσες και παπούτσια γιατί έτσι προστατεύεις τα πόδια σου από δερματοπάθειες όπως μύκητες και επιπλέον τα ξεκουράζεις).
6.Φόρμες (οι φόρμες σε κρατάνε ζεστό μέχρι να πας σπίτι και έτσι σε προστατεύουν από κρυολογήματα και πιασίματα).
7. Πετσέτα (μια πετσέτα μπορεί να σας χρειαστεί στα διαλείμματα για να σκουπίσετε τον ιδρώτα σας).
8. Καπέλο (σας προστατεύει από τον ήλιο ιδίως τις καλοκαιρινές μέρες).
9. 2 επίδεσμοι (η επίδεση των αστραγάλων με επίδεσμο βοηθά στην προστασία από τραυματισμούς και πρέπει να φοριούνται όχι από το σπίτι αλλά λίγο πριν την έναρξη της προπόνησης).
10. Κουτί Πρώτων Βοηθειών: ένα μικρό κουτί πρώτων βοηθειών θα είναι καλό να υπάρχει πάντα στη τσάντα ενός ποδοσφαιριστή. Αυτό μπορεί να περιέχει τα βασικά για την αντιμετώπιση μικροτραυματισμών όπως αντισηπτικό για εκδορές, βαμβάκι, αιμοστατικούς επιδέσμους, χαζαπλαστ (τσιρότα), στικ για τσιμπήματα από έντομα, fenistil και πάγο σε μορφή σπρέϊ.

Αν δεν ήταν η μαμά να τα ελέγχει και να με βοηθάει, δεν ξέρω αν θα τα θυμόμουν όλα. Αφού έγραψα το όνομα και το επίθετό μου απ΄ έξω, η μαμά συμπλήρωσε και το νούμερο του κινητού της ώστε αν χαθεί ή μπερδευτεί με τη τσάντα κάποιου άλλου παιδιού, να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μαζί της.

Η ώρα πλησιάζει και περιμένοντας με το μπαμπά στη στάση το λεωφορείο της σχολής η αγωνία μου μεγάλωνε.
Από μακριά είδα τα φώτα του μεγάλου λεωφορείου να αναβοσβήνουν. Δεν ξέρω γιατί, πάντα το κάνει αυτό ο κύριος Γιώργος. Είναι πολύ παράξενος άνθρωπος, μας λέει μέσα πολλές ιστορίες αλλά μάλλον λέει και πολλά ψέματα.
Μας λέει πως στα νιάτα του έπαιζε μπάλα στον Ολυμπιακό, πως τον ζητούσε η Μπάγερν Μονάχου και τελικά όταν πήγε στη Γερμανία για δοκιμαστικά έμεινε εκεί και έπιασε μία πολύ καλή δουλειά σε εργοστάσιο με χρώματα. Συνηθίζει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να μας περιγράφει φάσεις από αγώνες που έπαιξε όμως τις περισσότερες φάσεις τις είδα το προηγούμενο βράδυ στην αθλητική εκπομπή με τον μπαμπά… Πραγματικά πολύ παράξενο.
Στην τελευταία στάση ανέβηκε και ο Χάρης, είναι ο καλύτερός μου φίλος. Όλοι τον θαυμάζουν επειδή είναι ο καλύτερος παίχτης. Και εγώ τον θαυμάζω. Ο μπαμπάς βέβαια λέει συνέχεια πως δεν είναι κάλος, πως παίζει «βρώμικα», πως είναι μεγαλύτερος και άλλα τέτοια, όμως είναι φίλος μου και δεν με πειράζει που έχει τόσα ελαττώματα.

Επιτέλους, φτάσαμε στο γήπεδο… δεν άλλαξε και πολύ από πέρυσι. Νομίζω πως έχει μικρύνει λίγο. Μάλλον η ιδέα μου θα είναι. Όλα όμως έχουν μικρύνει, φτάνω και τις κρεμάστρες στα αποδυτήρια! Παράξενα πράγματα.
Κάθομαι στο παγκάκι που μου έδειξε κάποιος κύριος Θανάσης. Πρώτη φορά τον βλέπω. Μας είπε πολύ ευγενικά να φορέσουμε τη στολή προπόνησης, τις επικαλαμίδες με τις μακριές κάλτσες και τα ποδοσφαιρικά μας παπούτσια τα οποία, όπως είπε θα πρέπει να είναι πριν τη προπόνηση πάντα καθαρά και γυαλισμένα..
Το παιδί που καθόταν ακριβώς δίπλα μου θα πρέπει να ένιωσε πολύ άσχημα επειδή δεν είχε στολή προπόνησης ίδια με των υπολοίπων όμως ο κύριος Θανάσης του είπε να μην ανησυχεί και πως για πρώτη φορά δεν πειράζει. Έλεγξε μετά τα χέρια μας για να δει αν έχουμε κομμένα νύχια, μας παρακάλεσε να βγάλουμε ότι είχαμε κρεμασμένο στο λαιμό μας και να αφήσουμε μέσα στη τσάντα μας τα ρολόγια μας μαζί με τα λίγα χρήματα που μας έδωσαν οι γονείς μας.
Όταν όλα αυτά έγιναν βγήκαμε έξω και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Για καλή μου τύχη, στην ομάδα μου προπονητής ήταν και πάλι ο κύριος Αναστάσης.

Ξεκίνησε να μας μιλάει και να μας λέει «Πριν ξεκινήσει η προπόνηση ο οργανισμός μας είναι κρύος. Γι αυτό το λόγο δεν πρέπει να παίζουμε με την μπάλα για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο μυϊκού τραυματισμού. Όταν κλωτσάμε την μπάλα χωρίς να έχουμε κάνει προθέρμανση μπορούμε πολύ εύκολα να πάθουμε τράβηγμα η θλάση σε κάποιο μυ»…Και τώρα θα ρωτήσει αν έχουμε κάποιο πρόβλημα υγείας, αν παίρνει κάποιος από εμάς φάρμακα ή αν έχουμε κάποιο τραυματισμό! Έτσι και έγινε… στο τέλος πρόσθεσε πως θα πρέπει να του λέμε πάντα αν μας πονάει κάτι, πονοκέφαλος ή κάποιος άλλος πόνος στο σώμα!
Λίγο πριν ξεκινήσει η προπόνηση, φτάνει λαχανιασμένος ο Στάθης. Όπως παλιά, έτσι και τώρα ο Στάθης αργεί επειδή κάνει μαθήματα αγγλικών. Ο κύριος μας είπε πως «Πάντοτε μεριμνούμε έτσι ώστε να φτάνουμε τουλάχιστον 10-15 λεπτά πριν από την έναρξη της προπόνησης στο γήπεδο.»
Καθίσαμε όπως παλιά στο χόρτο και ο κύριος άρχισε να μας μιλάει…
Μας είπε πως «Στην προπόνηση πρέπει πάντα να με ακούτε προσεκτικά. Δε μιλάμε με άλλους και δεν οχλαγωγούμε. Είναι πολύ σημαντικό να ακούμε προσεκτικά τις οδηγίες μου για να εκτελούμε σωστά την κάθε άσκηση. Στην προθέρμανση κάνουμε πάντα τις μυϊκές διατάσεις για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο τραυματισμού.
Για τη σωστή προπόνηση απαιτείται σοβαρότητα και συνεργασία. Οι ασκήσεις πρέπει να εκτελούνται με όρεξη και ενέργεια όπως και στον αγώνα.»
Δεν άργησα να μπω στο κλίμα, τα θυμόμουν όλα, σα να μη πέρασε μια μέρα, τα ξέρω τόσο καλά που νομίζω πως του χρόνου δεν θα χρειαστεί να μας τα ξαναπεί κανένας.

Με το που τελείωσε η προπόνηση, πήγαμε αμέσως στα αποδυτήρια, αλλάξαμε φανέλα, κάλτσες και παπούτσια. Φόρμα δεν χρειάστηκε να φορέσουμε αφού ο καιρός είναι ακόμα ζεστός.
Αυτό το κάνουμε το χειμώνα για να μην κρυώσουμε και αρρωστήσουμε!
Στη πόρτα μας περίμενε ο κύριος Αναστάσης και ένας ένας περνούσε από δίπλα του και του έδινε το κλασικό «κόλα 5» . Εγώ ήμουν ο τελευταίος, μου ζήτησε να περιμένω λίγο.
Πήγε στο γραφείο και μου έφερε ένα μικρό δέμα. Ρώτησα «τι είναι αυτό»; Μου είπε πως τα πράγματα φέτος έχουν αλλάξει, πως θα πρέπει να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα στο ποδόσφαιρο για να μπορέσουμε με σιγουριά να αποφασίσουμε στο μέλλον τι ακριβώς θα κάνουμε. Άνοιξα το πακέτο και είδα 2 μεγάλα, κίτρινα γάντια τερματοφύλακα που γράφανε με το χέρι στα «ξένα».. «Manuel Neuer»! Μου είπε πως είναι ο δικός σου Μέσσι.
Τον αγκάλιασα και ήθελα να κλάψω όμως ξέρω πως οι ποδοσφαιριστές και οι άντρες «δεν κλαίνε ΠΟΤΕ». Μου πρότεινε να με πάει αυτός στο σπίτι. Έπρεπε να ενημερώσω τη μαμά όμως.
Μου έδωσε να την πάρω τηλέφωνο και είπε πως συμφωνεί και θα με περιμένει ο μπαμπάς κάτω από το σπίτι.
Μέσα στο αυτοκίνητο πραγματικά πίστευα πως διαβάζει τις σκέψεις μου, πως ξέρει ακόμα και τώρα τι σκέφτομαι. Κοιτούσα τα γάντια και ήθελα τόσο πολύ να τα φορέσω. «φόρεσέ τα…» άκουσα να λέει!
Πέρασε η ώρα και φτάσαμε γρήγορα. Μου δείχνει που μένει. «Μα εδώ παίζαμε μπάλα με τα παιδιά όλο το καλοκαίρι» του είπα! «Το ξέρω» μου απάντησε!
Λίγο πιο κάτω, βλέπω τον μπαμπά να με περιμένει. Ξέχασα πως φορούσα τα γάντια, κατέβηκα με αυτά στα χέρια. Κοντοστάθηκε, με κοίταξε και με αγκάλιασε. Τον είδα να κλαίει, είμαι σίγουρος… Μα πως, αφού οι άντρες και οι ποδοσφαιριστές δεν κλαίνε ποτέ!
Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή ποτέ!!!!
Μόλις μπήκα σπίτι έκανα αυτό που ήξερα πολύ καλά από πέρυσι, έκανα μπάνιο και ντύθηκα καλά, έφαγα ένα πλήρες γεύμα πλούσιο σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες για να αναπληρώσω την ενέργεια που έχασα ήπια ένα ποτήρι χυμό για να αναπληρώσω τα υγρά που έχασα στη προπόνηση και κάθισα αμέσως στο γραφείο μου για να συνεχίσω τα μαθήματά μου.

Η μαμά και ο μπαμπάς διαβάζανε ένα νέο χαρτάκι που δώσανε από τη σχολή που έλεγε :
Νερό και προπόνηση
-Πόσο νερό μπορούμε να πιούμε πριν από την προπόνηση, κατά τη διάρκεια της προπόνησης και μετά την προπόνηση;
2 ποτήρια νερό, 2 ώρες πριν από την προπόνηση.
1 ποτήρι νερό, 15-20 λεπτά πριν από την προπόνηση.
½ ποτήρι νερό κάθε 15-20 λεπτά κατά τη διάρκεια της προπόνησης.
3 ποτήρια νερό για κάθε 30 λεπτά για 3 ώρες μετά το τέλος της προπόνησης.
Η μέρα μου κύλισε τέλεια και όλα θα ήταν ακόμα πιο τέλεια αν δεν έπρεπε μετά το διάβασμα να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο με τον μικρό μου αδερφό, τον …«Neymar», όπως μου αρέσει να τον φωνάζω!
(Τα ονόματα είναι φανταστικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)

Από τη σελίδα της Σχολής Ποδοσφαίρου του ΠΑΟΚ Κουλούρας στο facebook

*Εκ μέρους του acadimies.gr ευχαριστούμε τον κ. Καραγκιοζόπουλο

Μεταβολισμός: Κρίσιμη η ηλικία 10-16 ετών για την τάση προς παχυσαρκία – Τι συμβαίνει στο σώμα

Η τάση αρκετών εφήβων να παχαίνουν, μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει από μια νέα απρόσμενη βρετανική επιστημονική ανακάλυψη: ότι ο αριθμός των θερμίδων που οι έφηβοι καίνε, πέφτει απότομα για ένα μεγάλο διάστημα.

Μετά από κάποια χρόνια, ο μεταβολισμός τους επανέρχεται στο κανονικό του επίπεδο και η καύση των θερμίδων αυξάνεται ξανά.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θεωρεί την παιδική παχυσαρκία μια απο τις σοβαρότερες προκλήσεις δημόσιας υγείας για τον 21ο αιώνα. Ο οργανισμός ενός εφήβου καίει εκ φύσεως περίπου 1.600 θερμίδες τη μέρα για να διατηρεί τη θερμοκρασία του, να αναπνέει, να σκέπτεται κ.α.

Μετά την ηλικία των 5 ετών η καύση θερμίδων σταδιακά αυξάνεται, αλλά η νέα μελέτη δείχνει ότι μετά τα 10 χρόνια «μπαίνει φρένο» ξαφνικά, με συνέπεια οι έφηβοι να γίνονται πιο ευάλωτοι στην παχυσαρκία. Όμως από την ηλικία των 16 ετών και μετά, η καύση των θερμίδων αυξάνεται και πάλι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Τέρενς Γουίλκιν της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Έξετερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνές περιοδικό παχυσαρκίας «International Journal of Obesity», βρήκαν ότι σε φάση ανάπαυσης οι 15χρονοι καταναλώνουν καθημερινά 400 έως 500 θερμίδες λιγότερες από τους δεκάχρονους – μία σημαντική μείωση στον ρυθμό μεταβολισμού της τάξης περίπου του 25%.

Έτσι, όταν φθάνουν στην εφηβεία τα αγόρια και τα κορίτσια, εμφανίζουν μια απότομη μείωση στον αριθμό θερμίδων που καίνε και μάλιστα σε μια εποχή που θα περίμενε κανείς να εμφανίζουν το αντίθετο, δηλαδή αύξηση στην καύση των θερμίδων λόγω της φάσης ανάπτυξης που βρίσκονται.

Η μελέτη, 12ετούς διάρκειας, που ανέλυσε στοιχεία για περίπου 350 παιδιά πέντε έως 16 ετών, επισημαίνει ότι αν ένας έφηβος δεν ασκείται, τότε αυξάνει κι άλλο την πιθανότητα να βάλει κιλά, κάτι που ισχύει ιδίως για τα κορίτσια. Ενδεικτικά, οι 500 πρόσθετες θερμίδες τη μέρα που δεν καίγονται από το σώμα με φυσικό τρόπο, ισοδυναμούν χονδρικά με τις θερμίδες ενός μεγάλου χάρμπουργκερ, οι οποίες, για να καούν με άσκηση, χρειάζονται μια ώρα «ζούμπα» (που είναι και της μόδας μεταξύ των νέων).

Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη μια βέβαιη εξήγηση για το πού οφείλεται η παροδική πτώση στον ρυθμό μεταβολισμού των εφήβων.

Από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΒΙΝΤΕΟ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

Ο ρόλος του γονέα στον παιδικό αθλητισμό

Η στάση των γονέων στον αθλητισμό, εξαρτάται από τον τρόπο που οι ίδιοι τον αντιμετωπίζουν και τις προσδοκίες που έχουν σχετικά με την εξέλιξη του παιδιού – αθλητή.  γράφει η Φρόσω Πατσού, Ψυχολόγος – Αθλητική Ψυχολόγος Στην ηλικία των 7 έως 10 τα παιδιά βρίσκονται στη φάση της εξειδικευμένης κίνησης και συνήθως είναι σε θέση να εκφράσουν επιθυμίες σχετικά με τη συμμετοχή τους σε κάποιο άθλημα. Η επιλογή αυτή θα γίνει σύμφωνα με διάφορους παράγοντες κάποιοι από τους οποίους μπορεί να είναι η συμμετοχή του κολλητού φίλου στο συγκεκριμένο άθλημα, η προβολή του αθλήματος μετά από κάποια επιτυχία, η ύπαρξη κάποιου συλλόγου ή αθλητικού κέντρου κάπου κοντά στο σπίτι καθώς, επίσης, και η αρέσκεια και η συμμετοχή των γονιών στο παρελθόν στο συγκεκριμένο σπορ. Όποιος και αν είναι ο λόγος είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα παιδιά μέσα από τη συμμετοχή τους στον αθλητισμό αποζητούν την αποδοχή και την επιβράβευση από τους γονείς, αλλά και οι γονείς αποζητούν πολλές φορές συγκεκριμένα οφέλη. Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι στις ηλικίες αυτές τα παιδιά πρέπει να βιώνουν αισθήματα ευφορίας και επάρκειας μέσα από τη συμμετοχή τους στις διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Στόχος πρέπει να είναι η διασκέδαση, η εκμάθηση του αθλήματος μέσα από διαδικασίες εκπαίδευσης τέτοιες όπου το παιδί να αντιλαμβάνεται την προσωπική του βελτίωση και εξέλιξη και να βιώνει αυτοπεποίθηση γι’ αυτήν την πρόοδο. Τελικός σκοπός είναι: – η ανάπτυξη, – η μόρφωση και – η ολοκλήρωση του παιδιού ως προσωπικότητα

Μιλώντας για αθλητική ανάπτυξη και βελτίωση στοχεύουμε σε μια πολύπλευρη ανάπτυξη γιατί υποστηρίζουμε ότι το παιδί δεν είναι μόνο αθλητής. Είναι παιδί που κάνει αθλητισμό! Ο προπονητής θα πρέπει να συνεκτιμήσει τη γνωστική και συναισθηματική του κατάσταση, αναλογικά με την ηλικία του, να νιώσει τις ανάγκες του και να το βοηθήσει να αναπτύξει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα το κάνουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα τόσο μέσα στους αθλητικούς χώρους όσο και σε άλλα πεδία που αφορούν τη ζωή του, όπως είναι το σχολείο, οι φίλοι κ.α. Ο ρόλος των γονέων στον αθλητισμό μπορεί να είναι ανασταλτικός ή βοηθητικός – υποστηρικτικός ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Ωστόσο όποιος τύπος γονέα και αν είμαστε: απαιτητικός/κριτικός, οπαδός, αδιάφορος, υπερπροστατευτικός, γονέας – προπονητής, υποστηρικτικός – το βέβαιο είναι ότι η συμπεριφορά μας συνδέεται με την εξέλιξη και την ανάπτυξη των παιδιών και η συνεισφορά μας έγκειται στην παροχή υλικής, συναισθηματικής και ψυχολογικής υποστήριξης προς τους νεαρούς αθλητές. Κατά συνέπεια η σωστή συμπεριφορά και αντιμετώπιση μας είναι και βοηθητική και απαραίτητη για τα παιδιά. Οι πιο συχνές ερωτήσεις που κάνουν συνήθως οι γονείς τόσο στους προπονητές και τον αθλητικό ψυχολόγο, όσο και στις μεταξύ τους συζητήσεις είναι: – Ποια είναι η ωφέλιμη ή μη επίδραση του αθλητισμού; – Πρέπει το παιδί μου να λαμβάνει μέρος σε αγώνες; – Ποια η σημασία της προσπάθειας και της δουλειάς; – Ποιο το αντίκτυπο της νίκης και της ήττας; – Πρέπει να βλέπει το παιδί μου κάποιον ειδικό και γιατί; – Να παρακολουθώ τις προπονήσεις / αγώνες ή όχι; – Ποιά πρέπει να είναι η σχέση μου με τον προπονητή; Το παιδί αναμφίβολα μέσα από τη συμμετοχή του στον αθλητισμό έχει τόσο άμεσα (θετική εικόνα σώματος, βελτίωση φυσικής κατάστασης, αποφυγή παχυσαρκίας), όσο και έμμεσα οφέλη (κοινωνικοποίηση, αισθήματα επάρκειας – χαράς, αύξηση αυτοπεποίθησης). Τα αποτελέσματα των ερευνών της αθλητικής ψυχολογίας υποστηρίζουν ότι ο αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει βοηθητικό παράγοντα και όχι τροχοπέδη, και να επιτρέψει στο παιδί να μάθει πως να διοχετεύει το άγχος του με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται τις διάφορες στρεσογόνες καταστάσεις της ζωής του επιτυχώς. 

Οι αγώνες αποτελούν αναμφίβολα μια κατάσταση που το παιδί βιώνει διέγερση ή στρες με τη διαφορά ότι δεν νιώθει κάτι χειρότερο από το άγχος που νιώθει ένα παιδί όταν πρόκειται να γράψει κάποιο διαγώνισμα ή να συμμετέχει σε κάποια άλλη σχολική δραστηριότητα ή παρουσίαση. Οι προσεκτικά επιλεγμένοι αγώνες με ρεαλιστικούς στόχους και προσδοκίες τόσο από τους γονείς όσο και από τον προπονητή βοηθούν το παιδί να μάθει ότι αθλητισμός σημαίνει ψυχαγωγία και διασκέδαση ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Γιατί και η νίκη και η ήττα αποτελούν στοιχεία της προσπάθειας και της προσωπικότητας του παιδιού και αν αντιμετωπιστούν ως τέτοια τότε συμβάλλουν στη σωστή ανάπτυξή και ολοκλήρωση του! Ο αθλητικός ψυχολόγος βρίσκεται δίπλα από το παιδί, το γονέα και τον προπονητή για να «εκπαιδεύσει» και να βοηθήσει όλους τους εμπλεκόμενους να μάθουν μέσω διαφόρων τεχνικών τη σωστή διαχείριση των σκέψεων, γνωστικών διαστρεβλώσεων και καταστάσεων του αθλητισμού με απώτερο σκοπό σε ότι αφορά κυρίως τα παιδιά τόσο τη μεγιστοποίηση της απόδοσης τους όσο και την ολοκλήρωση της προσωπικότητας τους. Στόχος είναι το παιδί να βιώνει χαμηλά αισθήματα έντασης, θλίψης, κόπωσης, σύγχυσης, άγχους και υψηλά επίπεδα ενέργειας, αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Ένα σωστά εκπαιδευμένο παιδί, γίνεται ένας ώριμος έφηβος και ένας ολοκληρωμένος συναισθηματικά ενήλικας. Η σχέση με των γονιών με τον προπονητή πρέπει να είναι μια σχέση συνεργασίας και όχι αμφισβήτησης. Έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να μοιραζόμαστε τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μας με τον προπονητή, να ενημερώνουμε και να ενημερωνόμαστε για την εξέλιξη και την πορεία του παιδιού μας χωρίς όμως διάθεση παρέμβασης και υπόδειξης από τη στιγμή μάλιστα που ο προπονητής είναι δική μας επιλογή και τον έχουμε εμπιστευτεί. Είναι λάθος να δίνουμε προπονητικές οδηγίες και να διορθώνουμε τεχνικά το παιδί γιατί λαμβάνει μηνύματα που το μπερδεύουν. Είμαστε γονείς και όχι προπονητές – αυτόν το ρόλο ας τον επωμιστεί κάποιος άλλος.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 17/09/2016

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 17/09/2016 Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΣΤΙΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΛΑΜΙΑΣ(ΠΙΣΩ ΑΠΟ Κ.Ι.Φ.Α. ΛΑΜΙΑΣ) ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΑ ΛΑΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ 2010-2009-2008 ΕΠΙΣΗΣ 2005-2006-2007 ΚΑΙ 2003-2004.ΩΡΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ 10:00 ΤΟ ΠΡΩΙ.ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ 09:00 ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΩΛΟΥ!

9 φράσεις που πληγώνουν το παιδί χωρίς να το καταλάβεις!

Ο γονέας οτιδήποτε και να πει στο παιδί του γνωρίζει ότι εκείνο θα το αποδεχτεί και θα το ακούσει. Αυτός και ακριβώς είναι ο λόγος που θα πρέπει να προσέχουν διπλά προτού χρησιμοποιήσουν λέξεις που αργότερα ίσως μετανιώσουν.

Ορισμένα λόγια μπορούν να πληγώσουν τα συναισθήματα του παιδιού και να επηρεάσουν τόσο τη διάθεση όσο και μελλοντικά την αυτοπεποίθηση του.

Ο κ. Στέλιος Μαντούδης, Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής (www.mandou.gr)παρακάτω δίνει μερικές χρήσιμες συμβουλές για το τι πρέπει να αποφύγει ο γονέας:

1. Αποφύγετε τις συγκρίσεις με άλλα παιδιά

2. Μη προκαλείτε το παιδί σας να ανταγωνιστεί άλλα παιδιά. Π.χ. κάνε αυτή τη ζωγραφιά καλύτερη από τον Γιωργάκη

3. Μην επιπλήττετε με άσχημο τρόπο το παιδί σας

4. Αποφύγετε τις ταμπέλες όπως «πάντα τεμπέλης ήσουν»

5. Μη μιλάτε για τον εαυτό σας, π.χ. εγώ όταν ήμουν στην ηλικία σου έκανα όλα μου τα μαθήματα. Σεβαστείτε την προσωπικότητα του

6. Μη προσπαθήσετε να το κάνετε να νιώσει άσχημα προκειμένου να ξεπεράσει τους φόβους του. Π.χ.  θα σε κοροϊδεύουν όλοι στο σχολείο που φοβάσαι τους κεραυνούς

7.Μη χρησιμοποιείτε όρους όπως το «ποτέ» π.χ. ποτέ σου δεν μαζεύεις το δωμάτιο σου. Είναι μια φράση που μπορεί να το καταδικάσει

8. Αποφύγετε να το απειλείται π.χ. αν δεν έρθεις θα σε αφήσω μόνο σου ή αν το ξανακάνεις θα σε δείρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το ξανακάνει

9. Μη δημιουργείτε τύψεις στο παιδί π.χ. αυτό που έκανες δεν θα το ξεχάσω ποτέ

Πολλές φορές όταν είμαστε θυμωμένοι χρησιμοποιούμε λόγια σκληρά που δεν εννοούμε. Το αποτέλεσμα όμως είναι να πληγώσουν ανεπανόρθωτα το παιδί και να επηρεάσουν αρνητικά τον συναισθηματικό του κόσμο. Η ηρεμία και η σκέψη προτού πείτε οτιδήποτε είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Παιδιά που πληγώνονται εύκολα και κυριεύονται από ανασφάλεια συνήθως είναι παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο κ. Στέλιος Μαντούδης, συμβουλεύει τους γονείς αυτών των παιδιών να επισκεφτούν άμεσα έναν Ειδικό προκειμένου να καθοδηγήσει τους γονείς και να ενισχύσει ψυχολογικά τα παιδιά.

.Πως μπορώ να βοηθήσω ένα αθλητή ν’ αποδώσει καλύτερα και να επιδείξει το μέγιστο των ικανοτήτων του;

Ψυχολογία »

Συχνά, παρατηρούμε αθλητές που ενώ στην προπόνηση αποδίδουν καλύτερα, και γενικά δείχνουν σημάδια βελτίωσης στην απόδοση τους, κατά τη διάρκεια του αγώνα αδυνατούν να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό και να αποδώσουν στο μέγιστο των ικανοτήτων τους.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Η αλήθεια είναι πως πολλοί είναι οι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την απόδοση ενός αθλητή κατά την διάρκεια του αγώνα, όπως το άγχος για τον αν θα αποδώσει στο μέγιστο που μπορεί, το άγχος για το εάν θα ικανοποιήσει και ευχαριστήσει τον προπονητή του, τους φιλάθλους ή την οικογένειά του. Το φαινόμενο αυτό, συνήθως παρατηρείται όταν ασκείται πίεση και δίνεται έμφαση στη νίκη. Οι αθλητές στην περίπτωση που νιώθουν την πίεση για την νίκη, έχουν αυξημένα επίπεδα άγχους αλλά και μειωμένα επίπεδα συγκέντρωσης. Αυτή η στάση οφείλεται στο γεγονός ότι η σκέψη τους βρίσκεται στην επιδίωξη της νίκης αντί στο τρόπο που θα τους βοηθήσει να αποδώσουν όσο πιο καλά μπορούν, αν παραμείνουν συγκεντρωμένοι στον αγώνα τους.

Παράλληλα, άλλοι σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν την απόδοση είναι η μειωμένη αυτοπεποίθηση, κόπωση, αλλά και εξωτερικοί παράγοντες όπως προβλήματα στην οικογένεια, ή με σημαντικά πρόσωπα όπως λόγου χάρη, προβλήματα στις σχέσεις με τον προπονητή ή τους συμπαίκτες. Τέλος, ένας τραυματισμός επηρεάζει την απόδοση αφού ένας αθλητής χρειάζεται αρκετό χρόνο για να επανέλθει και να φτάσει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν. Ο αθλητής που τραυματίζεται έχει αυξημένα επίπεδα άγχους για το εάν θα καταφέρει να επανέλθει πίσω στην αγωνιστική δράση και για το αν θα καταφέρει να αποδώσει ξανά όπως πριν ή ακόμα για το εάν θα τραυματιστεί ξανά.

Άρα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους αθλητές να αποδώσουν καλύτερα και να φτάσουν στην κορυφαία τους επίδοση;

Επί του πρακτέου, για να μεγιστοποιηθεί η απόδοση ενός αθλητή θα πρέπει καταρχήν να βρεθούν οι παράγοντες που την επηρεάζουν. Αφού εντοπιστούν, προπονητής και Αθλητικός Ψυχολόγος θα βρουν λύσεις και τρόπους για να βοηθήσουν τον κάθε αθλητή να βελτιωθεί, πάντα μέσα από το συνεχή διάλογο με τον ίδιο τον αθλητή.

Επιπλέον, η στοχοθεσία, είναι ένα από τα βασικότερα συστατικά που μπορούν να συντελέσουν στην βελτίωση της απόδοσης. Όλοι οι αθλητές πρέπει να έχουν ξεκάθαρους στόχους, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο θα συγκεντρώνονται σ’ αυτούς και θα προσπαθούν για την επίτευξή τους. Οι στόχοι όμως θα πρέπει να είναι ρεαλιστικοί, εφικτοί, συγκεκριμένοι, μετρήσιμοι και χρονικά δεσμευτικοί.

Ένα άλλο στοιχείο που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στη ψυχολογία του αθλητή είναι η αυτογνωσία του παίκτη. Οι αθλητές μετά από κάθε αγώνα θα πρέπει να εστιάζονται και στα θετικά αλλά και στ’ αρνητικά της επίδοσης τους. Καλό όμως είναι να εξετάζουν τα θετικά της απόδοσης τους και έπειτα τ’ αρνητικά. Εξετάζοντας αρχικά τα θετικά της απόδοσης αυξάνεται η αυτοπεποίθηση του αθλητή, και ακολούθως με την εξέταση των αρνητικών στοιχείων της απόδοσης θέτει ως στόχο του την βελτίωση

τους. Εξάλλου, είναι καλό να γίνεται ξεκάθαρο στους αθλητές ότι μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουμε ξανά. Ο καθένας κάνει λάθη, έτσι καλό θα είναι να αποδεχτούμε το λάθος μας και να σκεφτούμε θετικά, ότι μέσα από τα λάθη μας γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και συνάμα αθλητές.

Ο προπονητής επίσης μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο τόσο στη ψυχολογία του αθλητή, όσο και στην απόδοση του. Πώς;;

Μέσω της επιβράβευσης, της ενθάρρυνσης αλλά και της ανατροφοδότησης τόσο στη προπόνηση, όσο και μετά από κάθε αγώνα.

O Αθλητικός ψυχολόγος βοηθά Αθλητές και Προπονητές να φτάσουν στην κορυφαία επίδοση είτε με συμβουλευτική, είτε με την εκμάθηση διαφόρων δεξιοτήτων όπως: Νοερή Εξάσκηση, αυτοδιάλογος, έλεγχος του στρες, ιδανική διέγερση, στοχοθεσία κλπ.

Βοηθά τους αθλητές, να μάθουν να διαχειρίζονται τους παράγοντες που επηρεάζουν την απόδοση τους και δίνει γνώσεις για προσωπική ανάπτυξη και κατά συνέπεια, οδηγεί στην καλυτέρευση του ατόμου. Δηλαδή, βοηθά τους αθλητές να ελέγχουν το σώμα και το μυαλό τους. Παράλληλα, ο Αθλητικός Ψυχολόγος αναπτύσσει στενή συνεργασία με τον προπονητή έτσι ώστε μαζί, αφού εντοπίζουν τα ιδιαίτερα στοιχεία με τα οποία το άτομο-αθλητής μπορεί να βελτιωθεί ή ακόμη και τα στοιχεία εκείνα που εμποδίζουν ή παρεκκλίνουν τον αθλητή από τις πραγματικές δυνατότητές του, εστιάζουν στις μεθόδους που βοηθούν τον αθλητή να πετύχει τους στόχους του και να μεγιστοποιήσει την απόδοσή του.

Είναι ξεκάθαρο ότι η απόδοση ενός αθλητή μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς και ποικίλους παράγοντες, αλλά μπορεί επίσης να βελτιωθεί. Απαιτεί βέβαια κόπο, προσπάθεια και χρόνο. Χρειάζεται η συνεργασία του αθλητή, του προπονητή αλλά και του αθλητικού Ψυχολόγου. Αυτό τοτρίγωνο είναι το κλειδί πάνω στο οποίο οφείλει και πρέπει να στηρίζεται ο αθλητισμός γιατί είναι αυτό που μπορεί να φέρει την επιτυχία στον αθλητή.

Στο χέρι του κάθε αθλητή και κυρίως του προπονητή βρίσκεται η απόφαση να ενσωματωθεί η Ψυχολογική προετοιμασία στην καθημερινή προπόνηση μέσα από ποικίλες δράσεις που στοχεύουν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων και εκμάθηση τεχνικών, με τις οποίες ο αθλητής μαθαίνει να ελέγχει την ψυχολογία του στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Κι εφόσον, όσα εξαρτούνται από μας τους ίδιους, ξεκινούν από τη ψυχοσύνθεσή μας, «εκ των έσσω», η σωστή και επαγγελματική καθοδήγηση είναι το πλεονέκτημα που θα οδηγήσει στην επιτυχία.