ΠΑΙΔΙΚΗ “ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΟΤΗΤΑ”

Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε και να φτιάξω μια καινούργια, κοινωνία άλληνε!”

Στίχοι γεμάτοι νόημα, από ένα τραγούδι ύμνο, τραγουδισμένο από τα χείλη του Αθάνατου ΣΤΕΛΛΑΡΑ!

Πραγματικά, δεν είναι λίγες οι φορές που εύχομαι, να είχα την τύχη ή την δύναμη, να γκρεμίσω αυτή τη κοινωνία και σε μια μέρα μέσα, να έβαζα τη δική μου “πινελιά”, στον κόσμο των παιδιών μας, σ’ αυτά τα 10άχρονα και 15άχρονα παιδιά, που καλούνται δυστυχώς ή ευτυχώς στο άμεσο μέλλον, να δώσουν λύσεις, στα λάθη και τις αμαρτίες, που εμείς τους φορτώσαμε.

33 χρόνια μες τα γήπεδα, περνώντας απ’ όλα τα πόστα του λατρεμένου μου Ερασιτεχνικού Ποδοσφαίρου, υπηρετώντας το αρχικά ως ποδοσφαιριστής, μετέπειτα παράγοντας, πρόσφατα πρόεδρος και συγχρόνως προπονητής, νομίζω ότι έχω ένα μικρό δικαίωμα, να εκφράσω την άποψή μου κι ας την μεταφράσει ο καθένας όπως νομίζει.

Το να προτρέπεις λοιπόν ως προπονητής, τον 14άχρονο παίκτη σου, να σημαδέψει την ΚΑΡΩΤΙΔΑ, του αντίπαλου 14άχρονου, δηλώνει επιεικέστατα Α Λ Η Τ Ε Ι Α !

Το να φωνάζει ο γονιός απ’ την εξέδρα, στον 16άχρονο “παιχταρά” του: «σπάστου τα πόδια!», επίσης δηλώνει ΑΛΗΤΕΙΑ! Την αγωνιστική συμπεριφορά των παιδιών μας, ΕΜΕΙΣ την διαμορφώνουμε και ΕΜΕΙΣ την διαχειριζόμαστε και όταν λέω ΕΜΕΙΣ, εννοώ οι γονείς και οι προπονητές.

Δεν μπορεί ένα παιδί από μόνο του, να βγάζει ΜΙΣΟΣ και ΑΛΗΤΕΙΑ μέσα στο παιχνίδι. Το ΠΑΘΟΣ δικαιολογείται, η ΔΥΝΑΜΗ επίσης, ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ το ίδιο, αυτά είναι στοιχεία εξάλλου, που εμείς οι προπονητές τα ζητάμε από τα παιδιά, το μίσος όμως και ο αλητήριος τσαμπουκάς, “βγαίνουν” από το σπίτι και επιδεινώνονται από τον ΚΑΚΟ προπονητή!

Αν περιμένουμε να δούμε κάτι καλό, στο ποδοσφαιρικό αλλά και στο κοινωνικό μέλλον των παιδιών μας, αυτό θα το δούμε από τις μικρές ηλικίες, αν όμως αυτές οι ηλικίες δεν έχουν τις σωστές βάσεις, τότε δυστυχώς θα κλαίμε για πολλά χρόνια ακόμα, για το ποδόσφαιρο που θα βλέπουμε!

Θα σας πω κάτι, που κάποιοι μπορεί να γελάσουν, κάποιοι άλλοι θα χλευάσουν, ίσως όμως και μερικοί να συμφωνήσουν.

“Από τότε που καταργήθηκε, η ποδιά στα σχολεία, χάθηκε και η έννοια των λέξεων, Δημοκρατία και Ελευθερία!”

Όταν βλέπεις 12άχρονα και 14άχρονα κοριτσάκια, να πηγαίνουν στο σχολείο, “σοβατισμένα” και ντυμένα, έτοιμα για επίδειξη μόδας ή τα αντίστοιχα ηλικιακά αγοράκια, που μπορεί να έχουν ξεχάσει στο σπίτι, τα μισά βιβλία, αλλά δεν ξεχνούν με τίποτα να “χτίσουν” το μαλλί ή να κρατήσουν ανοιχτή την τρύπα για το σκουλαρίκι, τότε, τι να μαζέψεις και τι να αφήσεις!

Και το αποκορύφωμα έρχεται, όταν ο καθηγητής ή ο Δάσκαλος, φωνάξει στο παιδί ή του τραβήξει το αυτί, για μια του αταξία! Ποιος είδε τον γονιό και δεν τον φοβήθηκε! Καταγγελία και ΕΔΕ, αμέσως στον καθηγητή!

Οι εποχές φυσικά άλλαξαν, αλλά δυστυχώς προς το χειρότερο και θα αργήσουμε πολύ να δούμε φως!

Η παιδεία, δεν χωρίζεται σε σχολική, κοινωνική, επαγγελματική ή ποδοσφαιρική. Γνώμη μου, ότι η παιδεία είναι ΜΙΑ και την αποκτάς στο σπίτι, ενώ στα μετέπειτα στάδια της ζωής ή την αλλοιώνεις και οδεύεις προς την μιζέρια και την καταστροφή ή την καλλιεργείς και μακροπρόθεσμα, απολαμβάνεις τους καρπούς της!

Αυτή την εποχή, “απολαμβάνουμε”, παιδικές και εφηβικές συμπεριφορές, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αν προέρχονται από το σπίτι, αν είναι μόδα ή αν είναι … μπόρα και θα περάσει!

Νοιώθω αδύναμος, ανίκανος και απογοητευμένος ως προπονητής, όταν παρακολουθώ από την εξέδρα έναν αγώνα ή ευρισκόμενος στον πάγκο της ομάδας μου, να βλέπω να αγωνίζονται 14άχρονα και 16άχρονα παλικαράκια και αντί να χαίρονται το παιχνίδι και να βελτιώνονται μέσα από αυτό, αντιθέτως να προσπαθούν με κοκορομαχίες, “υποσχέσεις” και υπονοούμενα, να επιβληθεί το ένα στο άλλο, “κλέβοντας” έτσι τη νίκη! Όλα γίνονται, γι αυτή την … που….α τη νίκη!

Απ’ ότι φαίνεται, είναι εξαιρετικά δύσκολο, να καταλάβουν γονείς και παιδιά, ότι σε αυτές τις ηλικίες, αυτό που πρέπει να δείξουν μέσα στο γήπεδο είναι, την τεχνικοτακτική τους πρόοδο και όχι νέες φιγούρες του καράτε, ούτε διάφορες αναφορές στο … γενεολογικό δένδρο του αντιπάλου!

Εδώ τώρα, βασικό ρόλο παίζει και ο προπονητής. Αυτός είναι που πρέπει να επιμείνει, στην αλλαγή νοοτροπίας των παιδιών, να τα μάθει να δίνουν το χέρι στον αντίπαλο, να αναγνωρίζουν την τυχόν αγωνιστική του ανωτερότητα, να μαθαίνουν να πεισμώνουν και να διορθώνουν τα λάθη τους από την ήττα, ώστε την επόμενη φορά, να είναι αυτοί που θα δεχθούν τα συγχαρητήρια του αντιπάλου, για την δίκαιη επικράτησή τους, αποδεικνύοντας έτσι, ότι με δουλειά, επιμονή και υπομονή, θα έρθει και το επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο δεν θα είναι πρόσκαιρο, αλλά θα τους συνοδεύει σε όλη την ποδοσφαιρική και κοινωνική τους πορεία!

Το κακό είναι, ότι είναι λίγοι οι προπονητές που συγκλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση, οι περισσότεροι αισιοδοξούν να γεμίσουν το ¨βιογραφικό¨ τους, με άλλη μια νίκη, με άλλη μια διάκριση, ευελπιστώντας έτσι να φτιάξουν ένα “όνομα”, που θα τους ανοίξει μια πόρτα, σε νέους φιλόδοξους ορίζοντες.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση, από το να έχεις δουλέψει με παιδιά  3, 5 ή 10 χρόνια και να τα καμαρώνεις να προοδεύουν, όχι μόνο αγωνιστικά σε μεγαλύτερες κατηγορίες, αλλά και κοινωνικά.

Γονείς και προπονητές, έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη απέναντι σε αυτά τα παιδιά και είναι πολύ λυπηρό, να “αφήνουμε” ή να ανεχόμαστε βωμολοχίες και βιαιοπραγίες, είτε μεταξύ τους μες τον αγώνα ή και κατά των Διαιτητών αρκετές φορές.

Οφείλουμε να δώσουμε σε αυτά τα παιδιά, ΟΛΑ εκείνα τα εφόδια που πρέπει, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν, στις τεράστιες δυσκολίες και προβλήματα, που κάποιοι ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ μας έχουν δημιουργήσει και θα πέσουν στις πλάτες αυτών των παιδιών.

Το γήπεδο, σίγουρα είναι ένας χώρος, που όλοι μας βγάζουμε τα …εσώψυχά μας, αν κάνουμε όμως ΟΛΟΙ μια αντικειμενική αυτοκριτική και δεχθούμε χωρίς εγωισμό τα λάθη μας, τότε υπάρχει μια ελπίδα να καταλάβουμε, ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι και μάλιστα το Δημοφιλέστερο στον κόσμο, στο οποίο όπως υπάρχει νικητής, υπάρχει και ηττημένος.

Όπως επίσης, υπάρχουν και κανόνες στους οποίους οφείλουμε να πειθαρχούμε και να σεβόμαστε και πρώτα απ’ όλους, εμείς οι γονείς και οι προπονητές, για να τους μεταφέρουμε σωστά στα παιδιά μας.

Οι “μεγάλοι” έριξαν λεφτά στο ποδόσφαιρο και έκαναν επάγγελμα αυτό το υπέροχο παιχνίδι, για να τους αποφέρει κέρδη και το κατάφεραν. Κατάφεραν όμως, εκτός από τεράστια κέρδη, να αποφέρουν μια εξίσου τεράστια αρρώστια, την οποία τα παιδιά μας, δεν υπάρχει λόγος να κολλήσουν κι αυτή δεν είναι άλλη , από τη ΛΥΣΣΑ για το ΧΡΗΜΑ!

Ας μάθουμε λοιπόν στα παιδιά, να απολαμβάνουν το παιχνίδι, και να σέβονται τον αντίπαλο, όχι μόνο κατά την διάρκεια του αγώνα, αλλά πριν και μετά από αυτόν, διότι έτσι μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται, να δημιουργούν σχέσεις και δεσμούς φιλίας, οι οποίοι θα είναι πολύ σημαντικοί στο μέλλον.

Προσωπικά 24 χρόνια ως ποδοσφαιριστής, μπορώ να πω με ειλικρίνεια, ότι οι πιο δυνατές φιλίες που διατηρώ μέχρι και σήμερα, είναι βέβαια πολλοί παλιοί συμπαίκτες μου, αλλά και αρκετοί πρώηναντίπαλοι, με τους οποίους, μπορεί επί 90 λεπτά, να ματώναμε πόδια και κεφάλια, αλλά υπήρχε ένας αμοιβαίος σεβασμός, ο οποίος όταν η ζωή έκανε τον κύκλο της, μας ξανάφερε πρόσωπο με πρόσωπο και η αλληλοεκτίμηση μας άνοιξε νέους δρόμους συνεργασίας, επαγγελματικής αλλά και κοινωνικής μορφής!

Βαρέθηκα τους τσακωμούς, με κούρασαν τα “μπινελίκια” μέσα στο γήπεδο και θέλω επιτέλους να βλέπω σωστό και ωραίο ποδόσφαιρο από τους μικρούς και φιλόδοξους παιχταράδες!

Δεν είναι ανάγκη να βγάζουν ΜΙΣΟΣ και ΑΛΗΤΕΙΑ μες το γήπεδο για να κερδίσουν, αν αυτά τα μετατρέψουν σε ΠΑΘΟΣ και ΔΥΝΑΜΗ, προσθέτοντας σε αυτά και τον ΣΕΒΑΣΜΟ, το αποτέλεσμα δεν θα είναι μόνο η νίκη, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, που για την σημερινή εποχή, είναι πολύ πιο σημαντικά!

Του Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού