“Βελτίωση της ευλυγισίας”

“Βελτίωση της ευλυγισίας”

“Είσαι πολύ άκαμπτος. Πρέπει να κάνεις περισσότερες διατάσεις!”

Οι περισσότεροι αθλητές το έχουν ακούσει αυτό αρκετές φορές από προπονητές. Η επιδίωξη της ευλυγισίας έχει γίνει βασικός στόχος της προπόνησης επίδοσης από τον καιρό που οι άνθρωποι έχουν αρχίσει γυμνάζονται. Σ’ όλο τον κόσμο, η ευλυγισία μετράται από ελέγχους σωματικής αντοχής (που απαιτούνται πριν την έναρξη φυσικής άσκησης), και χρησιμοποιούνται ως μέτρο βασικής εκτέλεσης και κινδύνου τραυματισμού.

Κι όμως ο τρόπος που η ευλυγισία έχει σχέση με τη απόδοση και την πρόληψη τραυματισμού παραμένει ασαφής.

Η βιβλιογραφία είναι περίπλοκη, και πολλές έρευνες έχουναντικρουόμενα αποτελέσματα. Οι προπονητές και οι κλινικοί γιατροί που χρειάζεται να αξιολογήσουν το πρόγραμμα με κριτικό μάτι για να μεγιστοποιήσουν τα αποτελέσματα της προπόνησης σε μικρό χρονικό διάστημα, έχουν ως επακόλουθο αυτό το ερώτημα:

Έχει θέση η προπόνηση για ευλυγισία μέσα στο πρόγραμμα;

Η απάντηση είναι βεβαίως και ναι κι η πολυπλοκότητα του “πού και πώς” χρησιμοποιείται η προπόνηση της ευλυγισίας, θα διερευνηθούν σ’ αυτό το κεφάλαιο.

Εμπειρικά κι επιστημονικά στοιχεία αξιολογούνται για να βοηθήσουν τον αναγνώστη στην εξακρίβωση της καλύτερης χρήσης της προπόνησης για ευελιξία στους αθλητές. Οι ιστοί που επηρεάζουν την ευλυγισία στοχεύονται με συγκεκριμένες τεχνικές, οι οποίες αναλύονται παρακάτω. Στο τέλος, οι αναγνώστες θα πρέπει να έχουν τις γνώσεις που χρειάζεται για να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό και επαρκές πρόγραμμα ευλυγισίας για τους αθλητές τους.

Ορισμοί

Αρχικά, ας δώσουμε κάποιους ορισμούς που θα χρησιμοποιηθούν σε όλο το άρθρο.

Η ευλυγισία αντικατοπτρίζει ένα μεγάλο εύρος κίνησης (ROM) ενός συνδέσμου, συμπεριλαμβάνοντας αρθρικό θύλακο και τα μαλακά μόρια που περιβάλλουν την άρθρωση ή την ομάδα των αρθρώσεων.

Αστάθεια είναι μη φυσιολογική κίνηση μιας άρθρωσης που δεν της επιτρέπει να υποστηρίξει το κανονικό βάρος.

Η ακαμψία αναφέρεται στην ένταση ανά μεταβολή στο μήκος, όπου ένας μυς που είναι μικρός έχει όντως έλλειψη συγκεκριμένης σειράς μυικών ινών (sarcomeresinseries). Ας χρησιμοποιήσουμε τον κοινό ιμάντα άσκησης για παράδειγμα. Μπορεί να υπάρχουν 2 μήκη του ιμάντα, το ένα πιο κοντό από το άλλο. Εναλλακτικά, μπορεί να υπάρχουν 3 πόδια (περίπου ένα μέτρο) από δύο χρώματα ιμάντα, ο ένας λεπτός και ο άλλος πλατύς. Ο πλατύς ιμάντας είναι πιο άκαμπτος από τον λεπτό.

Η υπερκινητικότητα είναι μια αύξηση στην κανονική κίνηση της αρθρώσης. Πολλοί άνθρωποι γενικά έχουν υπερκινητικές ή «χαλαρές» αρθρώσεις (συχνά λέγεται ότι έχουν διπλούς συνδέσμους), αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό.

Σε πολλά αθλήματα – ενόργανη, καταδύσεις, κολύμπι – είναι ανταγωνιστικό πλεονέκτημα να είναι κανείς υπερκινητικός. Είναι δυνατόν ένας σύνδεσμος να είναι υπερκινητικός, αλλά συγχρόνως σταθερός επειδή υπάρχει επαρκής έλεγχος αυτής της κίνησης. Συνεπώς, η αστάθεια αυτού του εύρους κινήσης θεωρείται ως επακόλουθο παθολογική.

Η υποκινητικότητα είναι η μείωση στην κανονική κίνηση της άρθρωσης και είναι συχνή αλλά δεν είναι πάντα παθολογικής φύσεως. Ο πόνος συχνά έχει ως αποτέλεσμα προσαρμοστικούς μηχανισμούς για να περιορίσει την κίνηση, αρχικά ως μορφή πρόληψης. Αν όμως είναι επίμονος (ο πόνος), αυτή η προφύλαξη μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα δομικές αλλαγές στον αρθρικό θύλακο του συνδέσμου, οδηγώντας σε μια πιο μόνιμη απώλεια κίνησης της αρθρωσης αν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα.

Τέλος, όταν μιλάμε για διατάσεις κι ευλυγισία, πρέπει να καταλάβουμε τις ιδιότητες του μυ και του τέντονα. Οι μύες και οι τέντονες είναι πυκνοί και ελαστικοί, αυτό σημαίνει ότι παρουσιάζουν ιδιότητες και πυκνού αλλά και ελαστικού υλικού. Ένα παχύρρευστο υλικό είναι σαν το μέλι, αντιστέκεται στην καταπόνηση και στη ρήξη με γραμμικό τρόπο.

Ένα ελαστικό υλικό είναι σα λάστιχο, επανέρχεται στο αρχικό του σχήμα, μόλις φεύγει η πίεση. Όμως με τον χρόνο θα αρχίσει να χάνει τη μορφή του ανάλογα με την πίεση που εξασκείται πάνω του.

Γνώση

Η υπερκινητικότητα δεν είναι απαραίτητα παθολογική. Είναι πιθανό να είναι ένας σύνδεσμος υπερκινητικός, αλλά να έχει επαρκή έλεγχο στην κίνηση. Η αστάθεια ενός συνδέσμου προκαλείται όταν υπάρχει ανικανότητα να ελέγξει κανείς την κίνηση που είναι διαθέσιμη. Αυτή η κατάσταση είναι παθολογική.

Είναι η ευλυγισία επωφελής ή επιβλαβής στην απόδοση;

Η ευλυγισία παρέχει ένα περιθώριο κίνησης χωρίς πόνο. Αλλά η αύξηση της ευλυγισίας ή η αύξηση του περιθωρίου της κίνησης χωρίς πόνο, βελτιώνει πραγματικά την επίδοση;

Η έρευνα λέει όχι και πραγματικά υποστηρίζει ότι έτσι αυξάνεται και ο κίνδυνος τραυματισμού. Οι διατάσεις πέρα από αυτό που είναι αναγκαίο για την κίνηση στον αθλητισμό μπορεί πραγματικά να είναι επιζήμιες στην απόδοση. είναι δύσκολο να βγάλουμε ξεκάθαρα συμπεράσματα από την έρευνα, όμως, επειδή ο σχεδιασμός και η ποιότητα της έρευνας ποικίλουν.

Οι κοινές διαφορές περιλαμβάνουν τη χρήση καρδιοαγγειακής προθέρμανσης, την παρουσία ή απουσία ομάδων ελέγχου ακόμα και μέτρησης της ευλυγισίας που χρειάζεται.

Αυτά τα μεθοδολογικά ελαττώματα κάνουν δύσκολες τις οριστικές δηλώσειςγια το τι κάνει ή δεν κάνει η ευλυγισία στην απόδοση.

Ο Shrier αναθεώρησε 23 έρευνες στα άμεσα αποτελέσματα της ευλυγισίας στην απόδοση. 22 από αυτές τις έρευνες δεν έδειξαν όφελος για την ισομετρική δύναμη, την ισοκινητική στρεπτική ροπή ή το αλματικό ύψος.

4 από αυτά τα άρθρα ασχολήθηκαν με την ταχύτητα δρόμου επίσης.

Από αυτά τα άρθρα, ένα διαπίστωσε ότι οι διατάσεις βελτίωσαν την ταχύτητα δρόμου (τρεξίματος), ένα άρθρο βρήκε ότι οι διατάσεις ήταν επιβλαβείς στην ταχύτητα δρόμου και δύο έρευνες δεν οδήγησαν σε οριστικό συμπέρασμα.

Η έρευνα δεν παρέχει καλή δικαιολόγηση της χρήσης διατάσεων για την βελτίωση της αθλητικής απόδοσης.

9 έρευνες σ’ αυτήν την επισκόπηση ασχολήθηκαν με τα αποτελέσματα των τακτικών διατάσεων στη διάρκεια της προπόνησης κι όχι αμέσως πριν την προπόνηση. Αυτές οι έρευνες χρησιμοποίησαν ποικιλία περιπτώσεων, περιλαμβάνοντας άντρες, γυναίκες, παιδιά, άριστους αθλητές και ερασιτέχνες αθλητές κι εξέτασαν μεταβλητές, όπως παραγωγή ισομετρικής δύναμης και ταχύτητα συστολής.

7 από αυτές τις έρευνες βρήκαν οφέλη με τακτικές διατάσεις, 2 δεν βρήκαν καμία επίπτωση  και καμία δεν βρήκε επιζήμια αποτελέσματα στην απόδοση. Αυτό δείχνει ότι οι τακτικές διατάσεις κατά τη διάρκεια της προπόνησης θα αυξήσουν την παραγωγή ισομετρικής δύναμης και ταχύτητα συστολής αν και συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.

Η έρευνα στη βασική φυσιολογία μπορεί να μας δώσει τις καλύτερες απαντήσεις στην ερώτηση αν οι διατάσεις βελτιώνουν την απόδοση. Σκεφτείτε τη θεωρία ολίσθησης ινών της μυικής σύσπασης. Η ακτίνη γλυστρά κατά μήκος το μήκος της μυοσίνης, κρατώντας την για να δημιουργήσουν μυική σύσπαση. Όταν ο μυς διατείνεται, αυτές οι ίνες ακτίνης απομακρύνονται μεταξύ τους κάνοντας τες λιγότερο αποτελεσματικές να συγκατήσουν τις ίνες της μυοσίνης και έτσι μειώνεται η ικανότητα του μυ να κάνει σύσπαση. Μειώνοντας την ικανότητα του μυ να κάνει σύσπαση, μειώνεται σε μεγάλο βαθμό και η δύναμη και έχει άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα στην  απόδοση.

Πρέπει η προπόνηση για ευλυγισία να είναι στατική ή δυναμική;

Η σύγκριση των στατικών διατάσεων με τις δυναμικές διατάσεις έχει δείξει τεράστιες διαφορές στα αποτελέσματα της βιβλιογραφίας. Ο McMillanκαι οι συνάδελφοί του μελέτησαν 30 άτομα από στρατιωτικό προσωπικό και μέτρησαν ένα άλμα 5 βημάτων, πέταγμα ιατρικής μπάλας (medicineball) με χαμηλά τα χέρια και ένα t-testευκινησίας.

Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: καθόλου προθέρμανση, στατική προθέρμανση και δυναμική προθέρμανση.

Η ομάδα με τη δυναμική προθέρμανση έδειξε μέτρια βελτίωση στην απόδοση σε ασκήσεις δύναμης κι ευκινησίας όταν συγκρίθηκε με τις υπόλοιπες ομάδες. Γι’ αυτό τον λόγο, οι δυναμικές διατάσεις έχουν πιο ξεκάθαρο πλεονέκτημα σε σύγκριση με τις στατικές διατάσεις όταν εξετάζουμε το τεστ απόδοσης σε δύναμη και ευλυγισία.

Από κλινική άποψη, γνωρίζουμε ότι ένα συγκεκριμένο ποσό ευλυγισίας απαιτείται για κάθε άθλημα και ειδικότερα και κάθε θέση αυτού του αθλήματος. Ανάλογα με τη δραστηριότητα, το ποσό της ευλυγισίας που χρειάζεται ποικίλει από άρθρωση σε άρθρωση και από αθλητή σε αθλητή. Ένας αθλητής γκολφ πρέπει να έχει συγκεκριμένο ποσό διαχωρισμού ανάμεσα στα άνω και κάτω τεταρτημόρια για να δημιουργήσει αρκετό εύρος κίνησης (ROM) για κατάλληλη αθλητική απόδοση.

Γι’ αυτό το λόγο, αν αυτή η αύξηση στην κίνηση δεν υπάρχει, η απόδοση θα επηρεαστεί αρνητικά.

Παρόλα αυτά, οι προσαρμοστικές αλλαγές στο εύρος κίνησης συμβαίνουν σε βάθος χρόνου και είναι το αποτέλεσμα χιλιάδων επαναλήψεων.

Αυξάνει η δυσκαμψία τον κίνδυνο τραυματισμού;

Σε σχεδόν όλα τα αθλήματα στον κόσμο, σε όλο το εύρος των επιπέδων από ερασιτέχνες εώς και επαγγελματίες, οι προθερμάνσεις των ομάδων μπορούν να παρατηρηθούν, συμπεριλαμβάνοντας και τους τύπους των διατάσεων που προετοιμάζουν για εξάσκηση ή για αγώνες. Η θεωρητικά αποδεκτή πρακτική θεωρία είναι ότι οι διατάσεις ως κομμάτι προθέρμανσης πριν από αθλητική δραστηριότητα, μπορούν να βοηθήσουν στη προετοιμασία του σώματος για το άθλημα αλλά και να μειώσει την πιθανότητα τραυματισμού στην επικείμενη δραστηριότητα.

Παρ’όλα αυτά η έρευνα δεν έχει οδηγήσει σε οριστικό συμπέρασμα σχετικά με τη χρήση τακτικών διατάσεων και την σχέση τους με την πρόληψη των τραυματισμών.

Στην πραγματικότητα, αρκετές έρευνες έχουν αποδείξει ότη η αύξηση του εύρους κίνησης (ROM) πέρα από αυτό που χρειάζεται σε ένα άθλημα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τραυματισμό με την δημιουργία υπερκινητικότητας και πιθανής αστάθειας των αρθρώσεων. 16 παραλλαγές στον σχεδιασμό έρευνας επιδρούν στα αποτελέσματα των διατάσεων στην πρόληψη του τραυματισμού. Μια πρόσφατη μέτα-ανάλυση δεν έδειξε σημαντική σχέση μεταξύ των διατάσεων και των περιστατικών τραυματισμών.

Αυτή η μεγάλη, συστηματική μελέτη δεν μπόρεσε να διασαφηνίσει τη σχέση διατάσεων και τραυματισμών, θετική ή αρνητική. Αυτά τα ευρήματα ήταν σύμφωνα με παρόμοια συστηματική μελέτη, όπου οι συγγραφείς έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν μπορούσαν να υπάρξουν συγκεκριμένα συμπεράσματα ως προς την αξία των διατάσεων για να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού σχετικού με την άσκηση.

Βασικές επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι έντονες περίοδοι διατάσεων μειώνουν τις ιξωδοελαστικές ιδιότητες του μυ και του τέντονα, που μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ και κατά των αθλητών από την οπτική γωνία της άμεσης επίδοσης και των τραυματισμών. Η μείωση τις ιξωδοελαστικές ιδιότητες ενός μυ μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα μείωση την ακαμψίας των ιστών, με αποτέλεσμα τη λιγότερη αναγκαία ενέργεια για να κινηθεί το άκρο.

Αυτή η οικονομία ενέργειας μπορεί να μεταφραστεί σε λιγότερη κούραση η οποία θεωρητικά θα βελτίωνε την απόδοση. Όμως, η μείωση της εγγενούς ακαμψίας της μυο-τενόντιας μονάδας μπορεί να μειώσει την επίδοσή της, ειδικά σε ισχυρές, με υψηλά φορτία κινήσεις, στις οποίες η ελαστική ενέργεια κι η ακαμψία εκτίναξης είναι πρωταρχικά προσόντα.

Αυτές οι πληροφορίες είναι σχετικές με τις έντονες διατάσεις. Οι μακροπρόθεσμες συνεχείς διατάσεις εμφανίζονται διαφορετικές. Οι μακροπρόθεσμες διατάσεις δεν φαίνεται να αλλάζουν μόνιμα τις ιξωδοελαστικές ιδιότητες της μυοτενόντιας μονάδας, αλλά στην πραγαμτικότητα αυξάνουν την ανοχή του μυ στην διλαταση. Η υπερτροφία που προκαλείται από την διάταση, μια αύξηση σε παραγωγή μυικής δύναμης και άυξηση στην ταχύτητα δύναμης έχουν αποδειχτεί σε πολλαπλές έρευνες σε όλα τα επίπεδα φύλου, ηλικίας και αθλητών.

Γνώση

Οι στατικές διατάσεις μπορεί να έχουν αρνητικό αποτέλεσμα στην άμεση επίδοση. Όμως τα μακροπρόθεσμα ωφέλη των διατάσεων σε βάθος χρόνου είναι καλά τεκμηριωμένα, έτσι ώστε να εκτελεστούν στατικές, παθητικες διατάσεις στο τέλος της ημέρας, μετά από την αθλητική επίδοση ή ως φάση κατά τη διάρκεια προπόνησης εκτός σαιζόν.

Ασυμμετρίες στη ευλυγισία: Έχουν σημασία;

Η έρευνα είναι διχασμένη όταν πρόκειται για ασυμμετρίες στην ευλυγισία, κι αν αυτές έχουν σχέση με την αθλητική απόδοση. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι οι αθλητές που χρησιμοποιούν τα χέρια σε όρθια θέση (overheadathletes) και το ποσό της εσωτερικής περιστροφής στους κυρίαρχους ώμους.

Αυτό λέγεται γληνοβραχιόνου ελλειμα περιστροφής ώμου (GRID).

Το GRIDορίζεται ως έλλειψη εύρους κίνησης του ώμου, όπου ο κυρίαρχος ώμος στερείται 20 μοίρες εσωτερικής περιστροφής σε σύγκριση με τον μη κυρίαρχο ώμο.

Όμως κάποιοι ερευνητές και κλινικοί ιατροί θεωρούν το GRIDμια αναγκαία προσαρμογή στην κίνηση ρίψης. Η ασυμμετρία δεν είναι μόνο ορατή αλλά κι αναγκαία για να επιτευχθεί η συγκεκριμένη θέση σ’ αυτό το άθλημα. Διαφωνούν ότι η ολική καμπύλη της κίνησης (προσθέτοντας το ποσό της εξωτερικής περιστροφής με το πόσο της εσωτερικής περιστροφής) δίνει μια καλύτερη αναπαράσταση της συμμετρίας των άκρων και είναι αντίθετοι (οι ερευνητές) στην απλή διάταση της εσωτερικής περιστροφής για να κερδηθεί περισσότερη κίνηση, επειδή μπορεί να προκαλεί υπερκινητικότητα και πιθανή αστάθεια στην άρθρωση.

Το ασύμμετρο εύρος κίνησης ισχίου έχει αποδειχτεί ότι έχει σχέση με κίνδυνο δυσλειτουργίας σπονδυλικής στήλης και ιερολαγόνιου συνδέσμου όπως και πόνο στο πρόσθιο τμήμα του γόνατος.

Πρόσφατα κλινικά ευρήματα και έρευνες ρίχνουν φως στην προσαρμογή του μηριαίου οστού που μπορεί να οδηγούν σε τέτοιου είδους ασυμμετρίες.

Η ανακάλυψη αλλοιώσεων τύπου «cam» και τύπου «pincer» στο ισχίο (επιπλέον οστό που μεγαλώνει είτε στον πάνω μέρος του μηρού ή στην άκρη της κοτύλης) μπορεί να είναι ο κύριος λόγος ότι οι αθλητές βιώνουν πόνο. Ομως αν αυτές οι κακώσεις είναι στο οστό, η προπόνηση ευλυγισίας δεν θα αλλάξει το εύρος κίνησης, και στην πραγματικότητα η προπόνηση ευλυγισίας μπορεί να προκαλέσει περιορισμό, φλεγμονή και πόνο στον γοφό.

Ο έλεγχος λειτουργικής κίνησης (FMS) έχει δείξει κάποια προοπτική ως μέσο πρόβλεψης τραυματισμού σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αν κι η χρήση αυτού του ελέγχου μπορεί να μας δώσει έναν λόγο για να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για ασυμμετρίες και τον ρόλο που παίζουν στον τραυματισμό και την πρόληψη τραυματισμού, το FMS δεν αντιμετωπίζει θέματα κινητικότητας σε σύγκριση με θέματα σταθερότητας σε ατομική βάση.

Επιπλέον, τα θέματα σταθερότητας μπορεί να φαίνονται θέματα κινητικότητας με μια πρώτη ματιά μέχρι να γίνει περαιτέρω εξέταση. Δεν είναι ξεκάθαρο αν η σχέση με τους τραυματισμούς έχει να κάνει περισσότερα με θέματα σταθερότητας ή κινητικότητας. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα σ’ αυτόν τον τομέα για να εξεταστεί με ακρίβεια ο ρόλος των ασυμμετριών στην ευλυγισία και την πρόληψη τραυματισμών.

Από κλινική άποψη αυτό το θέμα συζητιέται έντονα καθημερινά στο χώρο προπόνησης και στην κλινική.

Χρειάζεται ένας ασύμμετρος αθλητής (π.χ. αθλητής γκολφ, ακοντιστής, πασαδόρος) να είναι συμμετρικός;

Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε τους ακοντιστές  συμμετρικούς με αύξηση της εξωτερικής περιστροφής του ώμου από την μεριά που δεν ρίχνουν; Ειλικρινά δεν γνωρίζουμε.

Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν δεξιόχειρα αθλητή γκολφ να έχει ίση περιστροφή κορμού και δεξιά και αριστερά αν κι ο αθλητής ποτέ δεν πρέπει να χτυπήσει την μπάλα του γκολφ από την δεξιά πλευρά του σημείου εκκίνησης της τρύπας;

Η δημιουργία συμμετρίας στο σώμα που χρειάζεται ασυμμετρία δε φαίνεται να βγάζει πολύ νόημα. Ούτε όμως και η προώθηση της ασυμμετρίας με προγραμματισμό.

Σκεφτείτε έναν κολυμβητή ή έναν ποδηλάτη. Αυτοί οι αθλητές χρειάζονται σχετικά συμμετρικές κινήσεις του σώματος. Αν υπάρχει ασυμμετρία, φαίνεται λογική η σκέψη ότι αυτή η ασυμμετρία είτε είναι στην ευλυγισία, ή στην δύναμη μπορεί να γίνει προβληματική με το να προστεθεί παραπάνω πίεση σε έναν μυ ή σύνδεσμο. Συσχετίστε το αυτό με τις ρόδες ενός αυτοκινήτου που δεν είναι σε ευθυγράμμιση. Ο οδηγός μπορεί να μην έχει προβλήματα αμέσως, αλλά αν οδηγήσει αυτό το αυτοκίνητο σε μεγάλες αποστάσεις, κάτι πρόκειται να ξεκινήσει να πηγαίνει στραβά.

Γνώση

Είναι δικαιολογημένο να σκεφτόμαστε ότι οι αθλητές σε εκείνα τα αθλήματα που χρειάζονται συμμετρικές κινήσεις χρειάζονται γενική συμμετρία στο σώμα για να αποφύγουν τους τραυματισμούς.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι αθλητές που εκτελούν μοτίβα ασύμμετρης κίνησης, όπως ρίψη ή ταλάντευση, μπορεί να μη χρειάζονται συμμετρική ευλυγισία και εύρος κινησης (ROM). Στην πραγματικότητα οι ασυμμετρίες είναι προσαρμόσιμες και αναγκαίες για να υπάρξει επιτυχία στα συγκεκριμένα αθλήματα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΙΚΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

*Ο Νίκος Βλάχος έχει μεγαλώσει και σπουδάσει στη Γερμανία.

Εναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης JOHANN WOLFGANG GOETHE κι έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Αθλητιατρικής.

Στη συνέχεια παρακολούθησε το μεταπτυχιακό τμήμα «Magister Artium» (Μ.Α.).

Από τον Ιανουάριο 2000 έως Απρίλιο 2006 εργάστηκε στο Κέντρο Εξωνοσοκομειακής Αποκατάστασης SPOREG, στους τομείς της Ιατρικής Θεραπευτικής Άσκησης και Προπόνησης, της Πρόληψης και της Διαγνωστικής Λειτουργίας και Απόδοσης. Eργάστηκε στο Ινστιτούτο Υγείας και θεραπευτικής άσκησης για Αποκατάσταση και Πρόληψη, Reha Main Tain.

Παρακολούθησε ασθενείς με ορθοπεδικές/τραυματολογικές και καρδιολογικές ενδείξεις και Ιατρική θεραπευτική άσκηση.

Μεταξύ άλλων εργάστηκε στον τομέα της «Ιατρικής Φυσικής Κατάστασης», σε «Αναλύσεις σωματικής ικανότητας» και βιοκινητικές μετρήσεις και εκτιμήσεις.

Πολύ σημαντική στιγμή στη καριέρα του αποτέλεσε η θητεία του (2002-2007) ως ελεύθερος επιστημονικός συνεργάτης της Eintracht Frankfurt 1 στη Bundesliga.

Σήμερα διατηρεί στη Θεσσαλονίκη τo Medical Fitness Center ένα εξειδικευμένο κέντρο πρόληψης, αντιμετώπισης και ενδυνάμωσης με επιστημονική και θεραπευτική κατεύθυνση.