Γειτονιές με γειτονιές ή τουρνουά μεταξύ ανεξάρτητων ομάδων, όπου μας ¨ανακάλυπταν¨ οι παράγοντες των Ερασιτεχνικών Σωματείων.
Χόρτο ? ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα! Πλαστικό ? τι είναι αυτό? Χώμα και … πάλι χώμα!
Απίστευτα χρόνια, που δυστυχώς έφυγαν και δεν ξαναγυρνούν. Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα και δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν οι συμβουλές από ανθρώπους που ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ το ποδόσφαιρο και ήταν εκείνοι, που έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια, στο ¨χτίσιμο¨ της Αθλητικής προσωπικότητας, πολλών μετέπειτα, μεγάλων Ποδοσφαιρικών Αστέρων!
Ο προπονητής τότε, σ΄έπιανε από το λαρύγγι, όταν δεν καταλάβαινες την επιθετική ή την αμυντική τακτική και ίδρωνε καθημερινά για να σε κάνει συνεχώς καλύτερο και στο καληνύχτα, ερχόταν και σου έλεγε : ¨δουλειά μικρέ, δουλειά και νωρίς σήμερα για ύπνο, μη τυχόν και σε πετύχω το βράδυ πουθενά! Αύριο παίζουμε!¨ και ¨πρόσεχε τι θα φας και τι ώρα θα φας!¨
Ποιος διατροφολόγος και ποια εργομετρικά! Άγνωστες λέξεις! 11 το βράδυ τηλέφωνο ή επίσκεψη στο σπίτι, ο φόβος για ξενύχτι λογικότατος αφού τα βράδια τότε, είχαμε απίστευτες και απεριόριστες επιλογές, για πραγματικό … γλέντι!
Προσωπικά στα 24 χρόνια που έπαιξα ποδόσφαιρο, ζήτημα είναι να ξενύχτησα πριν τον αγώνα, 6-7, αλλά … επεισοδιακές βραδιές!
Μεγάλος πρόλογος, για ένα θέμα αρκετά σημαντικό –για μένα- δηλ. το τι κάνουν , τι τρώνε, πως συμπεριφέρνονται και τι ώρα τελικά κοιμούνται τα παιδιά, την ΠΑΡΑΜΟΝΗ ενός ΑΓΩΝΑ!
Σε όλες τις Ακαδημίες θέλω να πιστεύω, ότι τουλάχιστον μια ή δύο φορές το χρόνο, γίνεται η απαραίτητη ενημέρωση, τόσο για τη διατροφή όσο και για την Αθλητική συμπεριφορά του παιδιού.
Τα πάντα στην καθημερινότητά μας, περιστρέφονται γύρω από τις ανησυχίες για την υγεία και το μέλλον τους. Δυστυχώς ως γονείς, έχουμε ελαττώσει τα ΟΧΙ και τα ΜΗ, είτε γιατί λυπόμαστε να τα βλέπουμε ¨εγκλωβισμένα¨ ανάμεσα σε 4 τοίχους, είτε γιατί … έχουν αλλάξει οι εποχές.
Στο δια ταύτα λοιπόν!
Οι κατά τόπους Ενώσεις, ορίζουν τους αγώνες των παιδιών, κυρίως πρωινά του Σαββάτου και λιγότερο απογεύματα ή Κυριακές. Όπως και να΄χει όμως, όποτε και να παίζουν, το θέμα είναι, η συμπεριφορά του παιδιού, καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ του αγώνα, αλλά κυρίως … της ΝΥΧΤΑΣ!
Βέβαια αν περιμένουμε ως γονείς, από μόνα τους να προσέξουν, τι θα φάνε, τι θα πιούνε, αν θα τρέξουν, αν θα παίξουν ή τι ώρα θα κοιμηθούν … ζήτω που καήκαμε!
Να διευκρινίσω εδώ, ότι αναφέρομαι κυρίως στις ηλικίες των παίδων και των εφήβων, δηλ. 13 ως 17 χρ. γιατί υποτίθεται ότι μέχρι τα 12 μπορούμε να ελέγξουμε, τα … μικρά διαόλια!
Δυστυχώς η ¨χαζομάρα¨ που επιδεικνύουν πολλές φορές οι 17άρηδες, συμβαδίζει με την ¨εξυπνάδα¨ κάποιων 14άρηδων, οι οποίοι μέσω π.χ. του fαcebook, προσπαθούν να μεγαλώσουν πιο γρήγορα από την ηλικία τους!
Δεν είναι λίγες οι φορές που νεαροί 16άρηδες, έρχονται 1 ώρα πριν τον αγώνα, κουτσαίνοντας λέγοντας μου : ¨ κόουτς, χτύπησα με το σκέιτ!¨ ή με το ποδήλατο! Κάποιος άλλος, είχε το θάρρος ή την παιδική ανωριμότητα να μου πει ότι Παρασκευή απόγευμα, παραμονή αγώνα, έπαιξε 5χ5, έφυγε ιδρωμένος για βόλτα, με αποτέλεσμα φυσικά το βράδυ να έχει και 39 πυρετό!
Βέβαια οι ¨χαζές¨ αυτές συμπεριφορές και οι τραυματισμοί, μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή, αλλά δυστυχώς συμβαίνουν όταν ΔΕΝ τους θέλεις, με αποτέλεσμα και η συμμετοχή του παιδιού να είναι αδύνατη, αλλά και η ομάδα να αποσυντονίζεται.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως, είναι αυτό το καταραμένο βράδυ της παραμονής του αγώνα. Ευτυχώς ήρθε ο χειμώνας, οι ευλογημένες βροχούλες και το τσουχτερό κρύο και οι … ¨γαμπροί¨ ψιλομαζεύονται!
Σίγουρα στο σπίτι, όλοι θα αντιμετωπίζετε το μεγάλο πρόβλημα, με το διαβολεμένο ¨εθισμό¨ του παιδιού με το διαδύκτιο, όμως σχεδόν όλοι, έχουμε αποδεχθεί την εκτεταμένη χρήση του από τα παιδιά. Καλό θα ήταν αυτή η χρήση, τουλάχιστον το βράδυ της παραμονής του αγώνα, να είναι ελεγχόμενη και να υπάρχει ένα όριο π.χ. μέχρι της 10.00 και φυσικά να μην υπάρχει εφησυχασμός από τη μεριά μας, ότι πέσαμε εμείς για ύπνο και είμαστε ήσυχοι ότι και το παιδί έκλεισε τον υπολογιστή. Είναι αρκετές οι περιπτώσεις που οι γονείς , είναι στο … τρίτο όνειρο και ο ¨γάτος¨ ξύπνησε και μπήκε στο fb, σχεδόν μέχρι πρωίας!
Ως γνωστόν, ζούμε στη Γη της Επαγγελίας, (όπου Γη Επαγγελίας = ΕΛΛΑΔΑ), και μέχρι περίπου τα μέσα του Νοέμβρη, αν θυμάστε φορούσαμε ακόμη κοντομάνικα. Ο υπέροχος ήλιος μας, γεμίζει τα παιδιά με ζωή και ενέργεια, την οποία συσσωρεύουν όλη την εβδομάδα και την εκτονώνουν το βράδυ της παραμονής του αγώνα!
Ο 14άρης, ως αχόρταγος νεανίσκος, δεν ικανοποιείται με όσες ώρες ίντερνετ του διαθέσεις, αλλά ούτε και με όσες ώρες εξόδου του χαρίσεις, ότι και να του προσφέρεις, θα ζητάει κι΄ άλλα !
Δεν έχουν την ωριμότητα ακόμα σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά, να κατανοήσουν ότι ο οργανισμός, όσο δυνατός και να είναι, χρειάζεται κι΄αυτός κάποιες ώρες ανάπαυσης και μάλιστα όταν την άλλη μέρα το πρωί στον αγώνα, θα χρειαστεί να καταναλώσουν αρκετές δυνάμεις.
Ο ώριμος και ενημερωμένος 14-15άρης, είναι έτοιμος να κάνει ¨θυσίες¨ προκειμένου να πετύχει κάποιους από τους ποδοσφαιρικούς στόχους που έχει θέσει! Προσέχει τη διατροφή, τον ύπνο και τη συμπεριφορά του. Φυσικά θα βγει, θα παίξει, θα τρέξει και θα ¨γκομενίσει¨, αλλά γνωρίζει καλά και σε τι βαθμό θα το κάνει, ώστε την άλλη μέρα στον αγώνα, να μην εκτεθεί!
Δεν είναι λίγα τα παιδιά που προσπαθούν και καταφέρνουν να συνδυάζουν τα παραπάνω, εξίσου καλά και με άλλα ενδιαφέροντα χόμπι, όπως και με εξαιρετικά καλούς βαθμούς στο σχολείο!
Βεβαίως οι συνομήλικοι ¨μάγκες¨ αυτών των παιδιών, τα χαρακτηρίζουν ¨φύτουλες¨, μη κατανοώντας βέβαια σ΄αυτήν την ηλικία, ότι ο χρόνος, είναι αυτός που τελικά θα δείξει, που θα καταλήξει ο ¨μάγκας¨ και που ο ¨φύτουλας¨!
O 15άχρονος λοιπόν, παρασυρόμενος μάγκας, την παραμονή του αγώνα, παρά τις όποιες συμβουλές από γονιό και προπονητή, θα κάνει του κεφαλιού του, θα ξυπνήσει όταν θέλει, θα φάει όταν θέλει κι΄ότι θέλει και από αντίδραση θα πάει όπου θέλει και θα γυρίσει και 1 ή 2 ώρες αργότερα, γιατί … έτσι θέλει!
Κάποια παιδιά με ρωτούν: γιατί ρε κουτς να μην ξενυχτήσω, θα είμαι μια χαρά αύριο θα δεις! Δυστυχώς τα παιδιά ΔΕΝ μπορούν να καταλάβουν, ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά και αυτή είναι η εξής: ηκαταπόνηση του οργανισμού, από ένα ¨χαζό¨ ξενύχτι πριν από τον αγώνα, ΔΕΝ θα μας δείξει τα αποτελέσματα της στον αγώνα, αλλά την ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ!
Άποψη μου, σε αντίθεση με άλλους προπονητές, αλλά και γονείς, είναι ότι η κούραση ΔΕΝ θα ¨βγει¨ στο παιχνίδι, διότι τα παιδιά προσπαθώντας να κρύψουν το ¨παραβατικό ξενύχτι¨, στον αγώνα θα τα δώσουν όλα, όπου τις περισσότερες φορές, μπορεί να είναι και από τους διακριθέντες! Από το τέλος του αγώνα όμως και μετά, αρχίζει η ¨τιμωρία¨!
Προσωπικά, ΔΕΝ γουστάρω να χάνω, ΟΥΤΕ στο ¨φιδάκι¨, αλλά αυτό που με απασχολεί περισσότερο από μια νίκη ή μια ήττα σε αυτές τις ηλικίες, είναι η ομαλή οργανική αποκατάσταση του παιδιού, μετά τον αγώνα, ώστε να είναι έτοιμος ο οργανισμός του, να δεχθεί την εβδομαδιαία προπονητική καταπόνηση, η οποία και θα τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει, στις δυσκολίες του επόμενου αγώνα.
Εάν λοιπόν το παιδί έχει ¨χαζοξενυχτίσει¨ την παραμονή και την άλλη μέρα στον αγώνα δώσει το 100%, τότε το σώμα του το ίδιο θα τον τιμωρήσει, πιθανότατα με μια θλάση ή ένα ¨τραβηγματάκι¨, χάνοντας έτσι κάποιες προπονήσεις, οι οποίες θα του ¨φρενάρουν¨ την φυσική του κατάσταση και πιθανόν να του στερήσουν και τη συμμετοχή, στον επόμενο αγώνα!
Η πλειοψηφία των ¨μικρών επαναστατών¨, δυστυχώς, αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν και εδώ χρειάζεται η συνεργασία, γονιού – προπονητή, για να βρεθεί ο σωστός τρόπος προσέγγισης του παιδιού.
Στον 17 – 18άρη, είναι σχεδόν αδύνατον ο γονιός να επιβάλει πλέον την οποιαδήποτε συμβουλή του, κυρίως για το τι θα κάνει την παραμονή ενός αγώνα!
Ο μόνος που μπορεί να τον επηρεάσει θετικά, είναι ο προπονητής του, πράγμα επίσης δύσκολο, διότι ο προπονητής πρέπει να έχει την ικανότητα, να μεταφέρει με ειλικρίνεια στο παιδί, ότι ΠΙΣΤΕΥΕΙ σε αυτό και στις ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ του, όποιες κι΄αν είναι αυτές!
Τότε το παιδί θα προβληματιστεί, θα καταλάβει και θα ανταποκριθεί ανάλογα.
Επίσης ένα εξίσου σοβαρό, αλλά συγχρόνως και φυσιολογικό θέμα, είναι ότι ο 14άρης, μπορεί πριν τον αγώνα να παίζει ακόμα με το …κινητό του, ο 17άρης όμως, μπορεί να ¨παίζει¨ και να ¨καλοπερνάει¨ με την κοπελίτσα του, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει στον αυριανό αγώνα και εδώ, η … επιστήμη, σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Ποιος μπορεί να βάλει ¨φρένο¨, στις ορμές του παιδιού αυτής της ηλικίας ? από τη μια παρακαλάμε να γίνει άντρας και απ΄την άλλη θα του πούμε ΜΗ ?
Αφού δεν μπορεί η … Ελενίτσα να βγει βόλτα Δευτέρα ή Τετάρτη, έχει διαβάσματα, φροντιστήρια, μπαλέτα … και μπορεί μόνο Παρασκευή και Σάββατο, που τυχαίνει να είναι και παραμονή του αγώνα, τι να κάνει τώρα ο … Γιωργάκης ? να βάλει γκολ στο ¨κενό¨ τέρμα της Ελενίτσας, ή να φυλάξει το γκολάκι για τον αντίπαλο ?
Δύσκολα ερωτήματα, στα οποία θα σας δώσω την απάντηση, με μια χαριτωμένη, αληθινή, προσωπική μου ιστορία, ελπίζοντας να μην διαβάσει αυτό το άρθρο η … γυναίκα μου!
Βρισκόμαστε περίπου στο 1984, ήμουν δεν ήμουν 19 χρονών και όσο καψούρης ήμουν με την μπάλα, άλλο τόσο ήμουν και με την ¨γκομενίτσα¨ μου και μετέπειτα σύζυγό μου!
Η ομάδα μου τότε, κυνηγούσε το πρωτάθλημα, εγώ ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση, σκόραρα τακτικά, αρκετά προσεκτικός στις βραδινές μου εξόδους, κυρίως την παραμονή του αγώνα, όπου αν έβγαινα με το ¨μωρό¨ μου, (βάζω και ¨σάλια¨, γιατί μπορεί να το διαβάσει!), έπινα ένα χυμό πορτοκάλι, βολτούλα χέρι – χέρι, 3 – 4 φιλάκια, έλα και κανα χαδάκι και στις 10.30 … καληνύχτα!
Ένα Σάββατο λοιπόν, πριν από εντός έδρας ντέρμπι, τα 3-4 φιλάκια, έγιναν 54 και σε συνδυασμό με άλλα … 104 χαδάκια, ξέφυγε ο … Τακούλης, κι΄έπεσε με τα μούτρα στο … κοκό! Δεν έπαψα όμως με το ωράριο να είμαι τυπικός και στις 11 ακριβώς, έπεσα για ύπνο! Απλά έπεσα τρισευτυχισμένος!
Την άλλη μέρα, Κυριακή μεσημέρι, πάμε για το ντέρμπι. Για να μη σας τα πολυλογώ, κερδίσαμε 3 – 1, με εξαιρετική εμφάνιση και χατ-τρικ δικό μου! Μόλις τελείωσε το παιχνίδι και μες την τρελή χαρά, με βουτάειο μεγαλοχρηματοδότης της ομάδας μας, ο κ. Σωτήρης κι΄αρχίζει: ¨παιχταρά μου! Τους γ….. μόνος σου, εργαλείο μου πες μου τι θες! Ότι θες πες μου! Τακούλη μου, αγορίνα μου! Τι τους έκανες σήμερα ?¨ μες τη χαρά μου κι΄εγώ, του ξεφουρνίζω ότι: ¨τους έκανα, … ότι έκανα χτες το βράδι στο ¨μωρό¨ μου!¨
Κόκαλο για δεύτερα ο κυρ Σωτήρης, κόκαλο και ο τακούλης! Οπότε, γυρίζει και μου λέει: ¨δεν πειράζει τακούλη μου, δεν πειράζει, 3 γκολ έβαλες χτες και 3 σήμερα!¨ Και δώστου γελάκια! Ώπα λέω το σώσαμε! Φτάνει η Τρίτη για προπόνηση κι΄ένιωθα λίγο ¨σφιγμένους¨ τους προσαγωγούς, λούφα την Τρίτη, προσεκτικά την Τετάρτη και την Πέμπτη, λίγο καλύτερα την Παρασκευή κι΄έτοιμος την Κυριακή, εκτός έδρας με τον προτελευταίο!
Έλα όμως, που Σάββατο βράδι, βγήκα με το ¨μωρό¨ κι΄επειδή είμαι και λίγο προληπτικός, ξανάπεσα με τα μούτρα στο … κοκό! Αλλά … το ωράριο-ωράριο … 11 η ώρα … νάνι! Τυπικόοοοοος!
Ξυπνάω λοιπόν την Κυριακή, φεύγουμε για το γήπεδο, 0 – 2 το σκορ και τα 2 γκολ ο …τακούλης!Τρελαίνεται ο κυρ-σωτήρης κι΄αρχίζει πάλι τα: ¨τάκαρε μου και τα παιχταρά μου!¨ και μόλις ηρεμεί, μου πετάει πονηρά … ¨ είχαμε τίποτα … καλό χτες βράδι ? ¨ Εεεε … ναι κάτι είχαμε κυρ Σωτήρη μου, του λέω, να χαλάσει το γούρι? Και δώστου ξανά γέλια και χαρές!
Ξεκούραση τώρα Τακούλη, μου λέει, γιατί την Κυριακή είναι όλο το πρωτάθλημα! Την ερχόμενη Κυριακή, παίζαμε με τον πρώτο στην έδρα μας, ο οποίος ήταν έναν πόντο μπροστά και με νίκη, θα πέρναμε εμείς κεφάλι και με 2 πόντους διαφορά.
Ξυπνάω λοιπόν τη Δευτέρα, σφιγμένοι ξανά οι προσαγωγοί, πως θα το πω πάλι? Την Τρίτη στην προπόνηση τα ίδια, με μούτρα ο κοουτς, άρχιζε να με στραβοκοιτάζει, αλλά και τι να κάνει? 5 γκολ σε 2 παιχνίδια! Δεν μπορούσε να με αφήσει κι΄έξω!
Κι΄εγώ απ΄την άλλη, τα είχα με το ¨κατωκέφαλό¨ μου και τις … ορέξεις του, που ήταν η αιτία για τους προσαγωγούς και τα ¨μούτρα¨ του προπονητή! περνάνε οι μέρες λοιπόν, με θεραπείες και χαλαρή προπόνηση, όπου στην τελευταία της Παρασκευής, ευτυχώς ένιωθα αρκετά έτοιμος για το ντέρμπι της Κυριακής!
Ενδιάμεσα όμως, υπήρχε το Σάββατο!
Προσπάθησα να φανώ δυνατός και να αντισταθώ, στον πειρασμό του βραδινού … κοκό και … τα κατάφερα! Βγήκα νωρίς το απόγευμα για μια πορτοκαλάδα με τα φιλαράκια, στις 8 επιστροφή στο σπίτι, τηλ. Στο ¨μωρό¨, εξηγήσεις ότι το αυριανό παιχνίδι είναι ιδιαίτερο και πρέπει να ξεκουραστώ και να προετοιμαστώ κατάλληλα, στου κουφού την πόρτα! ευτυχώς η μουρμούρα της, μου ζάλισε λίγο το … κεφάλι και έπεσα νωρίς για ύπνο.
Φρέσκος – φρέσκος λοιπόν το πρωί, σηκώνομαι για το γήπεδο, 1500 άτομα, ένταση, πίεση και ψυχολογία στα ύψη! Με πλησιάζει ο κυρ-Σωτήρης, μου κλείνει το μάτι και μου λέει: ¨έτοιμος τάκαρε? Όλα καλά? ¨ και συνεχίζει με ¨… ¨νόημα¨:¨ ξεκουράστηκες χτες?¨ ναι! Ναι! του΄λεγα εγώ, που να σκεφτώ μέσα στην πίεση, τι ενοούσε!
Αρχίζει το ματς, προηγούμαστε 1-0 από νωρίς (όχι εγώ) και όλα φαινόντουσαν να πηγαίνουν καλά, ΟΛΑ εκτός από εμένα! Σε ένα άνοιγμα στο 20ο λεπτό, άρχισαν να με σφίγγουν και οι 2 προσαγωγοί, από εγωισμό δεν έβγαινα με τίποτα και προτιμούσα να παίζω και να τρέχω σαν χεσμένος, παρά να βγω και να παίξει ένας συμπαίκτης μου, που θα ήταν σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση από εμένα!
Στο 70' μας ισοφάρισαν και έτσι έληξε και το παιχνίδι. Στο τέλος στα αποδυτήρια, μέσα στην απογοήτευση, τριγύριζε ανάμεσά μας, κατακόκκινος και αρκετά εκνευρισμένος ο κυρ-Σωτήρης, όταν κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει : ¨ γιατί ρε τακούλη σήμερα? Γιατί?¨ ¨δεν ξέρω τι να πω κυρ- σωτήρη μου!¨, του λέω, ¨τι έκανες εχτές?¨ μου λέει, ¨δεν έκανα απολύτως τίποτα!¨ του λέω, ¨ξάπλωσα από τις 8, για να΄μαι ξεκούραστος σήμερα!¨ Ε Γ Γ Ε Φ Α Λ Ι Κ Ο ο κυρ-Σωτήρης! γούρλωσε τα μάτια και μου φώναξε : ¨ Ρε Τάκη …! Πόσο … μαλάκας είσαι ???¨ Σ΄αυτό το παιχνίδι βρήκες να βάλεις μυαλό ???
Κόκαλο ο … τακούλης !!! και τα συμπεράσματα , δικά σας!
*Του Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου